20090731

Διαλογοι

«....Μη στενοχωριέσαι», είπε η θλιμμένη μάσκα στην άλλη.
«Μη στενοχωριέσαι, ο καιρός θα περάσει γρήγορα, θα δεις... Οι πρόβες θα τελειώσουν, η πρεμιέρα θα γίνει, το έργο θα σβήσει, και μετά θα μας αφήσουν ξανά στην ησυχία μας.»
«Όλα θα τελειώσουν κάποια μέρα. Κάνε υπομονή.»
«Δεν αντέχω άλλο» απάντησε θλιμμένα η χαρούμενη μάσκα.
«Οι ίδιοι διάλογοι κάθε μέρα. Σε κάθε πρόβα. Σε κάθε παράσταση. Και είμαι υποχρεωμένη να μιλώ εγώ! Δε τους αντέχω άλλο τους χαρούμενους διαλόγους.
Τίποτα δε θα τελειώσει ποτέ. Όπως τίποτα δεν τέλειωσε τόσα χρόνια. Και το επόμενο έργο γιατί να είναι διαφορετικό; Σε κάθε έργο δεν υπάρχει μια χαρούμενη μάσκα; Σε κάθε έργο. Δεν αντέχω άλλο.» «Κουράγιο», είπε πάλι η θλιμμένη μάσκα, «σε καταλαβαίνω.»
«Εμένα νομίζεις μου αρέσουν τα όσα με έβαλαν και σήμερα να πω; ........
Βαρετοί λυπητεροί διάλογοι... Ίδιοι λίγο πολύ σε κάθε έργο που έπαιξα ως σήμερα...
Αφού το ξέρεις πως θα προτιμούσα να με βάλουν να τραγουδώ και να χαμογελάω. Δε τους μπορώ άλλο τους κακόκεφους διαλόγους.»
«Όμως αυτό το δέρμα δε το βλέπω, δυστυχώς, ν' αλλάζει το σχήμα του» συμπλήρωσε χαμογελώντας πίσω από τη θλιμμένη τομή στη θέση του στόματος.
«Έτσι θα μείνει• μουρτζούφλικο και σκονισμένο για πάντα.
Κατάλληλο μόνο για δακρύβρεκτους ρόλους.»
«Χάλια σου λέω.»
«...Χάλια» ξαναείπε, και βρήκε το κουράγιο να γελάσει.
Δεν ήταν παρά μια μάσκα με θλιμμένες τομές για στόμα και μάτια. Μια μάσκα που γέλαγε, δίπλα σε μια μάσκα με χαρούμενο πρόσωπο.
«Απορώ που το βρίσκεις τόσο κέφι!» της είπε η χαρούμενη μάσκα. “3-2-1, πάμε.»

Αντανακλαση


Βραβευμενη στον διαγωνισμο φωτογραφιας Digital photo

Βιωματα της νιοτης.....Πειραιας..... Τρουμπα

20090730

Μηπως ειμαι τελικα....μαλακας η πουτανα ;

Ρε συ φιλαρα ειλικρινα νιωθω την κουραση να μεγαλωνει μεσα μου και να ξεσπα. Κουραστηκα. Κουραστηκα να επαναλαμβανω τα ιδια βηματα μεσα στο κρασαρισμενο μου μυαλο. Να παιρνω ενα ενα ολα τα πιθανα σεναρια να τα μελετω να σημειωνω τις λεπτομερειες να αποδιδω πιθανολογικες βαρυτητες να προσεχω να μη χρεωσω κατι λαθος σε καποιον και ολα να πιστωνονται στην παρτη μου τελικα. Βαρεθηκα τον εαυτο μου αυτο το διαβολικο μαλακισμενο μυαλο που κουβαλαω.
Και ξερω οτι κατα βαθος μεταφερω αυτο το κενο της αυτοπεποιθησης αλλα νιωθω οτι δεν μπορω να καθρεφτιζομαι αλλο στα ματια των αλλων για να μαθω ποιος ειμαι. Να ρουφαω τις λεξεις τους οπως το μωρο θηλαζει το γαλα απο το μαστο της μανας του. Οσο προσπαθω να απεξαρτηθω τοσο συνειδητοποιω πως καθε μου κινηση εχει προσανατολισμο μια εστω αχνη επιβεβαιωση απο τους αλλους. Γαμημενο DNA.
Δεν θελω αλλο ρε πουστη μου θελω να τα γραψω ολα στα @@ μου! Γινεται; Ποσες φορες πρεπει να το πω αυτο -γαμω- για να το πιστεψω τελικα; Θελω να γυρνανε ολα γυρω απο μενα οχι εγω γυρω απο αυτα. Να σπασει κάθε ενδοιασμος προκαταληψη. Καθε εμποδιο που με γυρναει πισω και με εγκλωβιζει. Να σπασει καθε παρθενικος υμενας του γαμημενου υποκριτικου καθωσπρεπισμου.Να ματωσουν ολα. Δεν με νοιαζει. Η μανα μου εζησε ως τα 95 της και ελεγε δειχνοντας τ΄αυτια της - ο μπενακης κι ο βγενακης . Κατι αναλογο που θα ελεγε μια νεα σημερα - στο μουνι μου! Οταν σπανιοτατα θυμωνε μαζι μου ελεγε.... εαν ησουν γυναικα Πουτανα στην Συγγρου θα ησουν! Μηπως εγινα και δεν το ξερω;.Ακομα ψαχνομαι........

Χωρις λογια αναπαντητες σκεψεις ...αλλων

Και καθως πεφτω για υπνο καθε βραδυ μετραω με κλειστα τα ματια τα δευτερολεπτα ως που να αποκοιμηθω τελειως. Εκεινα τα βασανιστικα δευτερελεπτα μεχρι να χαθω σε μπερδεμενες αφηγησεις του υποσυνειδητου μου για τις αληθειες τις εκκρεμοτητες και τα απωθημενα στην ζωη μου που ξυπνουν απο το χαοτικο ληθαργο της μνημης την ωρα που προσπαθω να κοιμηθω. Εκεινα τα βασανιστικα δευτερολεπτα της απολυτης ησυχιας του χωρου ο νους μου επισκεπτεται διαδοχικα σκεψεις προσφατες και απλες προχωρωντας ολοενα σε πιο συνθετες πιο δυσκολες σε σκεψεις αναπαντητες που αποδιωχνω ολη μερα. Την στιγμη της μεταβασης απο το απλο στο συνθετο απο το ευκολο στο δυσκολο σερνω το σεντονι να με σκεπασει αν ειναι δυνατο να με καλυψει ολοκληρο ετσι μουδιασμενος απροστατευτος και εκτεθειμενος που νιωθω στην τρελλα. Μοιαζει με νεωτερη προστασια το σεντονι πλεον παρα μια αψυχολογητη συνηθεια του υπνου.Οι τελευταιοι τρεις μηνες περασαν μετρωντας την καθε μερα. Καθε βραδυ την ιδια διαπιστωση.Σε αλλο κοσμο σ΄αλλο πλανητη καμια επαφη με την πραγματικοτητα.
Δεν τεμαχισα μονο την ζωη μου σε μικρα μικρα κομματια παρα τα αλεσα και επειτα βουτηξα ξανα και ξανα μεσα στον παραλογο αυτο παχυρευστο χυλο. Εκλεισα εξω καποιους και μοιαζει λιγο τωρα να εχουν κολλησει στην τζαμαρια μιλωντας κανοντας χειρονομιες και εγω δεν εχω την παραμικρη ιδεα για τι πραγμα μιλουν και σε τι γλωσσα. Κοιτωντας απο λιγο ψηλοτερα ειμαι γω και οχι αυτοι κλεισμενοι στην γυαλινη σφαιρα πισω απο το τζαμι σαν να εχω καταπιει καρβουνο σαν να με βασανιζουν παλιες καταρες.
Περιεργο μου φαινεται που σε καθε προβληματικη φαση της ζωης μου τα πεντε τελευταια χρονια το ιδιο κλειδι ξεκλειδωνει το κουτι με τα ερωτηματικα. Και προκυπτουν παλι τα ιδια από την αρχη ερωτηματα τα ιδια που δεν ελυσα τοτε οταν επρεπε παρα τα στριμωξα βιαστικα κατω από το χαλι παριστανοντας οτι ποτε δεν υπηρξαν.Ισως εδωσα πολλα παντα ομως ηθελα να προσφερω.Μικρος χωρουσα και μεσα στην ντουλαπα. Τωρα μονο το παλιο -χωρις φως- ασανσερ της πολυκατοικιας του γραφειου μου μπορουσε καπως να την θυμησει καθως ανεβαινα σκοτεινα τους οροφους μεχρι να φτασω επανω. Αλλα το αλλαξανε και αυτο. Και ειναι οι σκεψεις μου καθε φορα αλλες. Μεταπηδουν απο οροφο σε οροφο. Ταρατσα σε ταρατσα. Στεγη σε στεγη. Ξυπολυτες και μονες.
Απουσια φυσικων αντανακλαστικων ειναι να θεωρω το ιδιο μια μικρη χρωματιστη μπιλια με μια μπαλλα του μπασκετ. Να μπερδευω τις διαφορες μπιλιες μεταξυ τους χωρις να ξεχωριζω τα χρωματα τους χωρις να αντιλαμβανομαι ποιο ειναι το δικο μου χρωμα επιτελους μηπως εχασα την μπαλλα και οχι το χρωμα;.
Καποια κλικ πρεπει να ειναι. Καποια κλικ σιγουρα. Για να μπορεσεις να βγεις απο το συναισθηματικο ελος που σε καθηλωνει αλλοτε στο κρεββατι η στον καναπε και αλλοτε στην θέση του οδηγου στο αυτοκινητο. Και μενει καρφωμενο το βλεμμα στο ιδιο σημειο με την ιδια εκφραση στο προσωπο την ιδια απορια -ειμαι εγω; Καποια κλικ. Καποια ανοιγοκλειματα των ματιων καθως το φως του πρωινου ξεσηκωνει τα χρωματα του σεντονιου και βλεπω μικρα πολυχρωμα τετραγωνακια. Πρασινα μεσα σε κιτρινα και μπλε μεσα σε ροζ η κατι αναλογο. Δεν θυμαμαι. Απλως με απορροφουν και ξεχνιεμαι...

Ετσι απλα.....κλεμμενες σκεψεις

Δεν μπορει να το πιστευεις αυτο. Το τελικο αποτελεσμα κρινει μονο τα προβληματα στην φυσικη και τα μαθηματικα οχι στις ανθρωπινες σχεσεις. Ειναι η διαδρομη που μετραει μεχρι να τους γνωρισεις. Να τους συμπαθησεις η να τους αντιπαθησεις. Να γελασεις να μοιραστεις και να χαρεις μαζι τους. Να κλαψεις που σε πληγωσανε. Να πονεσεις που σε προδωσανε. Ειναι χιλια χρωματα ανακατωμενα. Αλλοτε βροχη και αλλοτε ουρανιο τοξο. Περιεργες εναλλαγες πρωτογνωρες για μενα. Ψηφιδες μικρες ενωμενες στην ζωη σου ειναι οι ανθρωποι γυρω σου. Δεν εχει σημασια αν τελειωνεις μαζι τους μη σε πικραινει το τελος. Η αρχη και η μεση μετρανε. Η διαδρομή που ακολουθησες μαζι τους. Και οταν λες πως τελικα δεν αξιζει να θυμασαι οτι ... μια δικαιολογια ειναι αυτο που ψιθυριζεις για να ανακουφιζεις τον πονο σου.Οι αμυνες σου..... τίποτα άλλο.

Τα δυσκολα....οικοδομη στο καμινι ( Υδρα )

Υδρα Καμινι θεα απο βεραντα (ο Θεος ειχε...κεφια)

Μυκονος το λιμανι

Τοροντο Καναδας Θεα σε Μαρινα

Ναυτης ( Γιαννης Τσαρουχης )

Ναρκισος (Αλεκος Φασιανος)

Σπιτια της Αθηνας ( Νικος Χατζηκυριακος - Γκικας )

Ανεμελες μερες καπου στην Συμη

Αποψη της Υδρας (Παναγιωτης Τετσης)

Μεταφορες στο νησι


Απο τον φιλο... Ακους;

20090729

Δηλωσεις MickeyRourke

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο Mickey Rourke δεν είχε καθόλου αυτοπεποίθηση με τις γυναίκες όταν ήταν νεώτερος: ''Όταν ήμουν περίπου 15 χρονών'', θυμάται ο ηθοποιός, ''η πρώτη μου φιλενάδα μου έδειξε το στήθος της. Δεν ήξερα... τι να της πω. Καθόμουν εκεί και δεν έκανα τίποτα, έτσι εκείνη με πέταξε έξω''.
Ο Rourke, που έχει παντρευτεί και χωρίσει δυό φορές, πρόσθεσε ότι η εμπιστοσύνη και η αφοσίωση είναι τα πιό σπουδαία χαρακτηριστικά σε μιά σχέση. ''Όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον, δεν είναι δύσκολο να είσαι πιστός'', είπε. ''Δεν είμαι μονογαμικός επειδή δεν έχω συναντήσει το κατάλληλο άτομο, ωστόσο πιστεύω στη μονογαμία με όλη μου την καρδιά''.

Το χαραμα οι σκεψεις....τρεχουν

Και στον Παραδεισο να μπης με τον θεο θα τσακωθης
κατι δεν θαπλασε σωστα, κατι δεν θα σ΄αρεσει,
στο σαστισμενο σου μυαλο οι σκεψεις ταξιδευουν
αλλοτε ειναι για καλο και ολοι σε ζηλευουν.

Οταν σου ερθει το κακο οι αγγελοι χορευουν
με ενα περιεργο χορο αλλου σε ταξιδευουν.
θολωνει η σκεψη ξαφνικα το μισος κυριευει
την ηρεμη ψυχη σου αμεσως αγριευει.

Παντοτινα ταξειδια ,χαμενες πολιτειες και ονειρα
που σκεφτηκες ξανα,ξανα,ξανα, μ΄απαντηση δεν πηρες.
Θα μαθεις αραγε ποτε στους αλλους τι κοστιζεις
και πως , δεν ειναι δυνατον παντα να βασανιζεις.

Σκεψεις μεσα απ΄ τα ονειρα

Νοημα εχει το ταξιδι κι οχι ο προορισμος,διαλεξε τον δυσκολο το δρομο και προσπαθησε.Αν δεν φθασης ποτε στο τελος μην σκιαστης. Πρεπει ναχης κανει τις προσπαθειες σου και ναχης προσφερει ευκαιριες στους συνταξιωτες σου, τιμια και ειλικρινα να σ΄ακολουθησουν. Αν δεν σε καταλαβαν ισως καπου να΄κανες το λαθος, ισως καπου να΄καναν κι αυτοι το λαθος γιατι ισως πιστεψαν ,θελησαν,και σιγουρα προσπαθησαν να σ΄ αλλαξουν, να σε κανουν ιδιο με την ...μαζα , την μαζα που παντα αρνηθηκες να ακολουθησεις, γιατι πάντα ησουν..... (το κουτσαβι - ο μοναχικος καβαλαρης - ο παντοτινος ταξιδευτης) ,που παντα θελησες να μοιραστης τα παντα και να τα προσφερεις.
Ολη η ζωη σου προσφορα στον ανθρωπο, στο συντροφο, στον φιλο ,στον γνωστο, λιγοι στο διαβα σου σε πιστεψαν και σ΄ ακολουθησαν.Ολοι τους ομως βγηκαν νικητες ,οπως κι εσυ γιατι γεννηθηκες ο νικητης ,ο αρχηγος,ο κυριαρχος , ο απολυτος........σαν τα συμβολα που σ΄αντιπροσωπευουν εδω!.

Μελτεμι στο Πελαγος

Σημερα Τριτη ,το μελτεμι 6 εως 7 μποφωρ, το βασανο ζωης μ΄εβγαλε στο πελαγος και σηκωσα το Λατινι με μεγαλη δυσκολια.,κρατωντας στην αρχη την μηχανη σε λειτουργια για να εχω τον ελεγχο.
Η αντεννα του ετριζε και το αλμπουρο με δυσκολια κραταγε το βαρος του ,η δυναμη του αερα εδωσε στο "βασανο" φτερα και μεγαλη ταχυτητα, κουπασταροντας στα μανιασμενα κυματα που οι κορφες τους ηταν ασπρες και αγριες σαν χαιτη αραβικου περηφανου αλογου σε καλπασμο.
Η Σκοτα τυλιγμενη στο χερι για ασφαλεια, τα κυματα με μανια κτυπουσαν το γερικο σκαρι της πανεμορφης "Ξανθιας" και τα σκαμπιλια της θαλασσας μ΄εβρεχαν ολοκληρο. Ο αερας μου πηρε το καπελο στην θαλασσα... ,ενα κοκκινο που γραφε BOSS .
Mε διαφορες μανουβρες το πηρα δυσκολα απο την αγκαλια της , προσπαθησε να το βαλει στα σπλαχνα της για να μου δειξει στο ξεκινημα της παλης μας , πως ειναι πιο δυνατη απο μενα.Η μηχανη ηρθε στο "κρατει" και στην συνεχεια εσβησε, αφηνοντας με ν΄ακουω τα μαγευτικα κονσερτα του αερα ,των κυματων και των γλαρων που πετουσαν γυρω μου, λεγοντας μου... που πας ρε "τρελε" με τετοιο καιρο .... θα πνιγεις.
Απ΄την παραλιακη ταβερνα τα πρωινα "αλκολια" του νησιου, μ΄εβλεπαν και με συζητουσαν , μαλλον ηθελαν να μπαταρω, για να εχουν θεμα συζητησης για τις επομενες μερες η μηνες στο νησι.
Δεν τους εκανα ομως το χατηρι, ανοιχτηκα στο πέλαγος προς Πελοπονησσο μερια και κουπασταρισα τρεχοντας αρκετα γρηγορα, για μια ωρα περιπου.
Μετα μ΄ ενα αλλαμπαντα λαγουδερα , γυρισα πισω γρηγορα κουπασταρισμενος και σχεδον ορτσαροντας με την μεγαλυτερη ισως ταχυτητα της κοντρας μου με τα μποφωρ. Περασα πολυ κοντα απο την ταβερνα και με την ακρη του ματιου μου καταλαβα πως τα "αλκολια" ειχαν ηττηθεί, συζητωντας τι ταχυτητα να ειχε πιασει η γρια "Ξανθια" σε ολη την διαδρομη.
Η ψυχοθεραπεια μου για δυο ωρες περιπου ειχε τελειωσει με μονη απωλεια το σπασιμο του τιμονιου στο σημειο που μπαινει η λαγουδερα-μικρη η ζημια για τις συνθηκες που επικρατουσαν-το εφερα στο σπιτι για αμεση αποκατασταση.
Η αισθηση κυμα, αερας, ταχυτητα, αδρεναλινη, βρεξιμο , μ΄εκαναν να λεω για μια ακομη φορα "εισαι πολυ σκληρος για να πεθανεις τωρα ... αστο γι άργοτερα δεν αξιζει.....".
Το κινητο να κτυπα ασταματητα χωρις φυσικα ν΄απανταω.Ηταν μια ακομη ενδειξη του χαρακτηρα μου και του εγω μου. Ετσι ειναι "η ζωη τιμωρει αυτους που δεν ερχονται πρωτοι"τους ανασφαλεις ,τους ακαθαρτους ,αυτους που εμαθαν να σου προκαλουν πονο για τους κανεις να πονεσουν...σταθερο περιβαλλον διαβιωσης τους , παντα μ΄εβλεπα και με βλεπω τριπλασιο απο το φυσικο μου υψος, αμυνα λογω του αληθηνου χαρακτηρα μου .
Ξερω πως αυτην την περιοδο βρισκομαι στην "τσιτα", οπως θαλεγαν τ΄αλανια στην πατρικη μου γειτονια. Ξερω πως βαδιζω πανω στην κοκκινη γραμμη ,αλλα παταω σταθερα -γερα κοιτωντας μονο ψηλά, ξεροντας πως για μια ακομη φορά θα νικησω,γιατι ειμαι αληθινος και θα μεινω αληθινος αρνουμενος πεισματικα να μπω στη μαζα - στη χλυδα ....αλλα ηττημενος, υποταγμενος στα θελω και στα πρεπει.
Ειναι μαγεια ν΄αδειαζεις γραφοντας, ξεροντας μαλιστα πως υπαρχουν κι αλλοι "τρελλοι" που θα τα διαβασουν ....σ΄ευχαριστω φιλε που...με μυησες στον μαγικο κοσμο του ιστολογιου , αξιζει.... θα κρατηθω για μια ακομη φορα νικητης με γερες αμυνες και αταλαντευτες θεσεις οπως παντα......χρυσαετος, στον αερα ,στο κυμα, στην θαλασσα σαν γνησιο θαλασσοπουλι...!

20090727

20090726

Εικονες


Απο τα Ελληνικα μαγευτικά ακρογιαλια.....

Το Απανεμι υπο γωνια



Οταν πληρωνεις λαθη , ποτε μην μετανοιωνης... Αυτοκριτική

Το μικρο ψαρολιμανο στο Καμινι.

Το Απανεμι

20090725


Μια ομορφη & γραφικη λεπτομερεια στο Σαρωνικο

Βασανο & μεσο θεραπειας