Εκάτη

Η Εκάτη ήταν κόρη Τιτάνων (του Πέρση και της Αστερίας), προϋπήρχε των Θεών του Ολύμπου και κυριαρχούσε σε Γη, Θάλασσα και Ουρανό. Και όταν ο Ζευς αναγνωρίσθηκε Θεός των Θεών και των θνητών την τίμησε διατηρώντας όλες τις θεϊκές της δυνάμεις, όπως ο Ησίοδος μας γνωρίζει στη Θεογονία του (στ. 411-412): «η (Αστερία) δ’ υποκυσαμένη Εκάτην τέκε, την περί πάντων Ζευς Κρονίδης τίμησε».

Η Εκάτη ήταν γνήσια Ελληνική θεότητα. Προστάτευε όσους απένειμαν δικαιοσύνη, τους κυνηγούς, τους πολεμιστές, τους ψαράδες και τα κοπάδια των βοσκών, εξ’ ου και η προσωνυμία της κουροτρόφος. Είχε στενή σχέση με τον Άδη και η μυθολογία την θέλει διαμεσολαβητή της επανόδου της Περσεφόνης από τον κάτω κόσμο και της απόδοσής της στη μητέρα της Δήμητρα.

Αλλά και η ίδια η Εκάτη, στους ύστερους χρόνους της αρχαιότητας, εμφανίζεται σαν τρισυπόστατη εκφράζοντας ουσιαστικά τους τρεις κόσμους (Θεϊκό, Γήινο και Νεκρικό). Οι προς τιμήν της εορτές, τα Εκάτεια ετελούντο σε τρίστρατα, κατά προτίμηση εκτός των πόλεων ενώ, σε μία άλλη γιορτή κάθαρσης των οικιών, τα Οξυθύμια, επικαλούντο το όνομά της για την εκδίωξη των κακών πνευμάτων. Τα αγάλματα της θεάς έφεραν, συνήθως, τρία πρόσωπα ενώ, σε άλλες εκδοχές το πρόσωπο της γυναίκας συνόδευαν ένα πρόσωπο αλόγου και ένα, λέοντα.

Πολλές είναι και οι αρχαιοελληνικές τριαδικές θεότητες, είτε αμιγώς θηλυκές, όπως η Κόρη (της οποίας το όνομα θεωρείται τόσο ιερό ώστε να απαγορεύεται η προφορά του), η Δήμητρα και η Εκάτη, είτε μικτές όπως στην Αρκαδία όπου ελατρεύοντο ο Ποσειδώνας, η Δήμητρα και η άλλη κόρη τους, η Δέσποινα ή στα Καβείρια Μυστήρια όπου ελατρεύοντο ο Αξιόκερσος (Άδης), η Αξιόκερσα (Περσεφόνη) και ο Καδμίλος (Ερμής). Το δωδεκάθεο χωρίζεται ισότιμα σε 6 (3x2) θηλυκές θεότητες και 6 (3x2) αρσενικές ενώ και ήσσονος σημασίας θεότητες (Ώρες, Χάριτες, Μοίρες) αναφέρονται πάντα σε τριάδες.

Στις δύο από τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες (Ιουδαϊσμό και Ισλάμ) η Τριαδική Θεότητα καταργήθηκε πλήρως, ενώ στο Χριστιανισμό προσέλαβε τη μορφή της Αγίας Τριάδας με τις όποιες δογματικές - θεολογικές ιδιομορφίες της. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι το θηλυκό στοιχείο εξοβελίσθηκε πλήρως από τη Χριστιανική αντίληψη της θεότητας και περιορίσθηκε μόνο στην αναγνώριση της «θεοτόκου» και «παναγίας» Μητέρας του Ιησού, «αειπαρθένου» (;) και «μεσολαβήτριας» υπέρ των ανθρώπων, όχι όμως θεάς.

πηγή μου:http://vickytoxotis.blogspot.com/2013/04/blog-post_1331.html

Για σένα μόνο

Στίχοι:  

Γιούλα Γεωργίου

Μουσική:  

Αντώνης Βαρδής

	1.	Αντώνης Ρέμος
	2.	Αντώνης Βαρδής
	3.	Αντώνης Ρέμος & Μαρινέλλα

Έτσι ξαφνικά σε είδα απέναντί μου
Έτσι ξαφνικά μπήκες στη ζωή μου
Έτσι ξαφνικά στάθηκες στην πόρτα
Είπα βιαστικά αχ! Μείνε λίγο ακόμα

Έρωτας το βλέπω είσαι πυροτέχνημα που ήρθε
Κι έσκασε στα μάτια μου μπροστά
Χίλιους όρκους πήρα πίσω και τολμώ να σ’ αγαπήσω
Τα `χασα που ήρθε ξαφνικά

Άρχισες και να μου λείπεις το τηλέφωνο μεσίτης
Χάνομαι όταν κλείνεις ξαφνικά
Το μυαλό μου μηδενίζω και με σένα το γεμίζω
Πόσο υπερβάλλω ξαφνικά

Έτσι ξαφνικά έτσι ξαφνικά
Όπως μπήκες στη ζωή μου θα φοβάμαι
μη σε χάσω ξαφνικά

Έτσι ξαφνικά η νύχτα αυτή διαφέρει
Έτσι ξαφνικά μου `πιασες το χέρι
Έχεις μια μάτια που με αφοπλίζει
Έτσι ξαφνικά η ζωή μου αξίζει

Έρωτας το βλέπω είσαι πυροτέχνημα που ήρθε
Κι έσκασε στα μάτια μου μπροστά
Χίλιους όρκους πήρα πίσω και τολμώ να σ’ αγαπήσω
Τα `χασα μου ήρθε ξαφνικά

Άρχισες και να μου λείπεις το τηλέφωνο μεσίτης
Χάνομαι όταν κλείνεις ξαφνικά
Το μυαλό μου μηδενίζω και με σένα το γεμίζω
Πόσο υπερβάλλω ξαφνικά

Έτσι ξαφνικά έτσι ξαφνικά
Όπως μπήκες στη ζωή μου θα φοβάμαι
μη σε χάσω ξαφνικά

ΖΗΣΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ

“Σεισάχθεια”

Όταν ο Σόλων έγινε άρχων της Αθήνας το - 594 πλούτος και δύναμη ανήκαν σε λίγα χέρια. Οι φτωχοί (η τάξις των Θετών) ήταν στο χρέος βουτηγμένοι, πολλοί από αυτούς είχαν γίνει δούλοι, γιατί δεν είχαν να εξοφλήσουν τα χρέη τους. Ο Σόλων, άνθρωπος που αγαπούσε την δικαιοσύνη, που για πολλούς ήταν ο πατέρας της Δημοκρατίας, προσπάθησε να αλλάξει την σκληρή ζωή των φτωχών ανθρώπων της Αθήνας. Απέρριψε προτάσεις να γίνει τύραννος, αντί αυτού έκανε τον αξιομνημόνευτο νόμο Σεισάχθεια, μια λέξη που σημαίνει, ότι αποτίναξε από τους ώμους των φτωχών το φορτίο, που τους προκαλούσε τόσο πόνο και οδύνη. Ο νόμος Σεισάχθεια απάλειψε όλα τα συμβόλαια των φτωχών ανθρώπων, που είχαν   βάλει ενέχυρο τον ίδιο τον εαυτό τους ή την περιουσία τους. Απαγορεύθηκαν όλα τα μελλοντικά δάνεια τέτοιου είδους και κατήργησε την δύναμη του πιστωτή, να υποδουλώνει ή να φυλακίζει. Ο νόμος, με την κατάργηση των πολυαρίθμων υποθηκών στις κτηματικές περιουσίες της Αττικής, απελευθέρωσε την γη από τα παλαιά χρέη.
Με άλλους νόμους, βοήθησε τους πλούσιους οφειλέτες, οι οποίοι μπορούσαν να πληρώσουν τα χρέη τους. Ο Σόλων γι' αυτό αύξησε την αξία της μνας, έως είκοσι επτά τοις εκατό, αλλάζοντας το νόμισμα από το Αιγινίτικο στο Ευβοιακό, κάτι το οποίο αποδείχθηκε ευνοϊκό και για το Αθηναϊκό εμπόριο, διευκολύνοντας τις συναλλαγές με την Κόρινθο, Χαλκίδα και Ερέτρια και άλλες αποικίες. Ο Σόλων δεν απαγόρευσε μόνο την υποθήκη ανθρώπων, αλλά περιόρισε τον αριθμό στρεμμάτων γης, τα οποία ένα άτομο μπορούσε να κατέχει. Απαγόρευσε στους μεγάλους κατόχους γης να εξάγουν σιτηρά από την Αθήνα, βάζοντας τους μεγάλο πρόστιμο. Επίσης απαγόρευσε την εξαγωγή όλων των δημητριακών προϊόντων, εκτός από το λάδι της ελιάς Σόλων ακύρωσε τους νόμους του Δράκου, εκτός από εκείνον της ανθρωποκτονίας και κατήργησε την θανατική καταδίκη, από όλα τα μικρά εγκλήματα. Πολλοί που είχαν τιμωρηθεί με τους παλαιούς νόμους αποκαταστήθηκαν, λαμβάνοντας πλήρη δικαιώματα του πολίτη. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο η εξόριστη οικογένεια των Αλκμεωνίδων, επέστρεψε στην Αθήνα. Οι νόμοι του νομοθέτη Σόλωνα ήταν γραμμένοι σε ξύλινα τριγωνικά πινάκια, τα ονομαζόμενα κύρβεις και εφυλάσσοντο πρώτα στην Ακρόπολη και αργότερα στο Πρυτανείο.

Ο ΦΟΒΟΣ ΘΡΕΦΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ

Ο φόβος που δεν αντιμετωπίζεται, μεγαλώνει, δυναμώνει και στοιχειώνει το σώμα, το μυαλό εκείνου που τον φιλοξενεί.

Η σιωπή, η αίσθηση αβοηθησίας, η απελπισία και η ανημποριά αποτελούν "φυτώρια" φόβου.

Το ίδιο και όταν ο άνθρωπος συμβιβάζεται με λιγότερα από αυτά που του αξίζουν. Τότε που υποκύπτει στη δύναμη που κάθε δυνάστης εξασκεί και εξαπολύει επάνω του.

Ο φόβος είναι ένα πολύ δυνατό, ένα παντοδύναμο συναίσθημα που δεν εμφανίζεται πάντα στη ζωή σαν φόβος.

Έχει πρόσωπα διαφορετικά που παραπλανούν τον άνθρωπο που φοβάται και αρνείται να το παραδεχτεί.

Μερικά από τα πρόσωπα αυτά είναι :

1.Η υπερ-προστατευτικότητα / τελειοθηρία

2.Η αναβλητικότητα

3.Η αναποφασιστικότητα

4.Η απαξίωση

5.Η αδιαφορία

6.Η ανησυχία

Όταν δεν αναγνωρίζεις ποιος είναι ο φόβος σου, τι ακριβώς φοβάσαι - αν φοβάσαι - δεν μπορείς και να κάνεις κάτι γι αυτό.

Περπατάς σε κάποιο ή και σε όλα τα παραπάνω μονοπάτια χωρίς να ξέρεις ποιο είναι το αληθινό σου πρόβλημα.

Και όταν περπατάς στο λάθος δρόμο, τότε ...όλοι οι προορισμοί σου είναι λάθος.

Η δική μου πρόταση γύρω από την αντιμετώπιση/ διαχείριση του φόβου περιγράφεται αναλυτικά και βήμα-βήμα σε ένα σύντομο βίντεο που έχω ανεβάσει στο youtube με θέμα "Η φόρμουλα διαχείρισης του φόβου". Μπορείτε να το δείτε εδώ https://www.youtube.com/watch?v=4aAWS4434Ds πηγή μου:http://akis-angelakis.com/component/content/article/1101-2016-02-03-09-41-26.html

"Οι θεοί" γέννησαν τις Σίβυλλες

Στην αρχαιότητα με τη λέξη Σίβυλλα χαρακτηριζό ταν η οποιαδήποτε γυναίκα με μαντική ικανότητα που προφήτευε αυθόρμητα (χωρίς να ερωτηθεί), όταν περιερχόταν σε έκσταση, μελλοντικά συμβάντα (συνήθως δυσάρεστα ή φοβερά). Αυτό συνέβαινε, όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι, γιατί δεχόταν την επίσκεψη ενός θεϊκού πνεύματος. Οι Σίβυλλες δεν είχαν σχέση εργασίας με κάποιο μαντείο. Η κάθε Σίβυλλα πιστευόταν ότι είχε το προφητικό χάρισμα από τη γέννησή της. Τη θεωρούσαν μια ύπαρξη ανάμεσα στον θεό και στο άνθρωπο. Δεν ήταν βέβαια αθάνατη, αλλά η διάρκεια της ζωής της ξεπερνούσε κατά πολύ τον μέσο όρο ζωής του ανθρώπου. Και όπως ο χρησμοδότης θεός Απόλλων κρατούσε τη λύρα, έτσι και η Σίβυλλα κρατούσε ένα άλλο έγχορδο μουσικό όργανο, τη σαμβύκη (είδος τριγωνικής λύρας). Η επαφή της Σίβυλλας με το θείο προϋπέθετε την παρθενία της. Γνωστές Σίβυλλες  Τα αρχαιότερα ελληνικά κείμενα κάνουν λόγο για μία και μοναδική Σίβυλλα. Γράφουν έτσι για τη Σίβυλλα, ως μία συγκεκριμένη μορφή, πρώτος ο Ηράκλειτος, ύστερα οΕυριπίδης και ο Πλάτων. Ο πρώτος που κάνει λόγο για «Σίβυλλες» στον πληθυντικό είναι ο Αριστοτέλης. Ο Παυσανίας γράφει ότι η αρχαιότερη από όλες τις Σίβυλλες ήταν η Ηροφίλη, που έζησε πριν από τον Τρωικό Πόλεμο, κόρη του Δία και εγγονή του Ποσειδώνα. Νεότερή της ήταν μια άλλη Ηροφίλη, που κατοικούσε κοντά σε μια πηγή νερού στις Ερυθρές της Μικράς Ασίας (Ηράκλειτος, fr. 92). Οι μετά τον Αριστοτέλη πηγές αναφέρουν τρεις, 4 ή και 10 Σίβυλλες. Σύμφωνα με αρχαίους θρύλους, υπήρξαν συνολικά 12 Σίβυλλες σε όλη την αρχαιότητα. Από αυτές, οι πιο διάσημες ήταν: Η Ιδαία Σίβυλλα ή Σίβυλλα της Μαρπησσού ή Ελλησποντία Η Σαμία Σίβυλλα  Η Ερυθραία Σίβυλλα, η Ηροφίλη Η Δελφική Σίβυλλα Η Κυμαία Σίβυλλα, η Δημώ ή Δημοφίλη Από τη Βικιπαίδεια,