Η ψυχή σου βάρυνε και τα πόδια σου δεν την σηκώνουν. Πας να
κάνεις ένα βήμα μα τίποτα. Οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείψανε. Και τον βλέπεις
τον δρόμο. Έχει ανοιχτεί διάπλατα εκεί μπροστά σου. Μα εσύ αδυνατείς να τον
περπατήσεις. Και θέλεις πολύ. Τόσο πολύ.Δεν είναι δύσβατος αλλά μονάχα έτσι τον βλέπεις. Θα φταίνε
οι λακκούβες που συνάντησες στον ερχομό σου.
Θυμάσαι τα πόδια σου να τρέχουν με ζωντάνια, διψασμένα για
ζωή. Μα τώρα τα παπούτσια σου γίνανε άρβυλα ασήκωτα, καρφωμένα στο κενό.Πονάς. Όμως οι πληγές σου δεν είναι ορατές σε θολά μάτια.
Ξέρεις πως μόνο εσύ μπορείς να τις γιατρέψεις, ΕΣΥ να γίνεις ο γιατρός του
εαυτού σου.
Κι εγώ οργίζομαι, ουρλιάζω. Γιατί ξέρω πως αυτό το κρεβάτι
του πόνου δεν είναι σαν τα άλλα. Δεν είναι άνετο και δροσερό για να σε
ξεκουράσει. Το κρεβάτι αυτό είναι ο εχθρός σου. Η φυλακή σου. Η κατάντια σου.
Κι εκεί μες το ψύχος της συντροφιάς του, μάχεσαι να βρεις
μία φλόγα δύναμης να ζεσταθείς. Δαγκώνεις τα χείλη και παλεύεις χωρίς να ξέρεις
το γιατί. Έχεις βουλιάξει τόσο βαθιά μέσα στον βούρκο του που δεν κοιτάς
τριγύρω. Μα πώς θα βρεις το φως όταν επιλέγεις το σκοτάδι;
Σου στέλνω λοιπόν ένα μήνυμα από το δικό μου κρεβάτι. Άνοιξε
τα μάτια σου και δες πέρα από το πάπλωμα. Εκεί βρίσκονται οι άνθρωποί σου. Το
στήριγμα σου. Οι πατερίτσες σου.πηγή: http://enfo.gr/community
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου