Αγναντεύοντας στην απέναντι στεριά

Κεφαλωνιά

Με την θάλασσα σχεδόν στα πόδια μου, ένα απόγευμα του Οκτώβρη, καθισμένος νωχελικά σε μια πολυθρόνα  σκηνοθέτη, αγναντεύω την απέναντι στεριά της Πελοποννήσου, τη Δοκό και τις Σπέτσες.

 Στην επάνω βεράντα  στο “Aπανέμι μου”, στο νησί, ταξιδεύω στα πέλαγα, παρέα με έναν Ελληνικό σκέτο καφέ στο παραδοσιακό λευκό φλιτζάνι, αυτό με τον παπαγάλο.

Μικρή καθημερινή απόλαυση  να πίνεις καφέ στην πέτρινη  βεράντα,  μυρίζοντας παράλληλα την αλμύρα και το ιώδιο που αναδύουν από τα φύκια, της άλλοτε γαλήνιας και άλλοτε αγριεμένης θάλασσας.   

Οι εικόνες, οι μυρωδιές, τα χρώματα γύρο μου, το φως του ήλιου που βλέπω να σπάει στην πέτρα στο βράχο, με ηρεμούν, με γαληνεύουν και με κάνουν καλύτερο.

Τα κύματα της θάλασσας άλλες φορές κτυπούν μανιασμένα και άλλες φορές χαϊδεύουν το μικρό νησάκι του Αϊ Νικόλα απέναντι μου.Ο ουρανός σε φόντο που δένει απόλυτα με το τοπίο, συνθέτουν ένα μοναδικό πίνακα ζωγραφικής, που συνεχώς μεταβάλετε και περνά  απο τα μάτια μου, στην σκέψη μου μια γλυκιά ικανοποίηση απολαμβάνοντας τα.

Απλά σκέπτομαι πως είμαι ευλογημένος που ζω μόνιμα τα τελευταία πέντε χρόνια σ΄αυτόν τον μαγευτικό και μοναδικό, δικό μου τόπο, "αγοράζοντας ζωή".

Συχνά  σκέπτομαι πως κάποιοι “ψαγμένοι” που τα έχουν βρει με τις ανασφάλειες τους και γνωρίζουν καλά τα θέλω τους, πως έχουν την πολυτέλεια να σκέπτονται έτσι.

Άλλοι πάλι λένε, πως κανείς δεν μπορεί να ζει μόνος του και να είναι απόλυτα ευτυχισμένος πουθενά στον πλανήτη μας, απόψεις που χρήζουν μεγάλης συζήτησης.

Δεν θα διαφωνήσω αρχικά, αλλά άμα σκεφθείς ότι έχεις κάνει τον κύκλο σου, προσφέροντας ότι μπόρεσες με τίμια και σκληρή εργασία, στην οικογένεια, στις λιγοστές σχέσεις σου και στην κοινωνία, γαληνεύεις, ξέροντας πως ανήκεις στις μειοψηφίες του σήμερα.  

Η ζωή όμως  για κάποιους λόγους δεν σου χάρισε τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, κάποιον σύντροφο (πάντα από επιλογή σου),που να ασχοληθεί σοβαρά με την ψυχή σου, (ίσως όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί δεν μπορούσε) και απλά  άφησε την ψυχή σου στα αζήτητα, και ασχολήθηκε με άλλα ασήμαντα πράγματα που συνθέτουν τον χαρακτήρα σου, τότε σκέφτεσαι πως σίγουρα το λάθος είναι μόνον δικό σου.

Σκέφτηκα  μονολογώντας, δεν έπεισες μικρέ όπως έγραψε κι  ο ποιητής!,(όχι γιατί δεν ήθελες, αλλά ίσως γιατί δεν μπορούσες).

 Ο ήλιος έφθασε στην δύση του γράφοντας ακόμη ένα μαγικό και ανεπανάληπτο ηλιοβασίλεμα στο ενεργητικό μου, ευχαριστώ το θεό που το έζησα…. είμαι τυχερός !.

Άραγε πόσα ηλιοβασιλέματα θα ζήσω ακόμη σ΄αυτό τον τόπο σ΄αυτή τη βεράντα, με πια παρέα; με πια σύντροφο;  πια φίλη ; ή πια “αδελφή ψυχή”; που όλο και πιο σπάνια συναντάμε στο διάβα μας.

 Σκόρπιες σκέψεις ,περνούν από το μυαλό μου , ξεφυλλίζοντας συναισθηματικά το βιβλίο της ζωής μου, βλέπω μπροστά μου όλες τις σελίδες και τις εικόνες που έχω γράψει …. απο τύχη ή απο επιλογή.... και οχι αυτές που έχω βάλει “Βλάνκο”, όπως έλεγε και μια πολύ αγαπημένη.

Κοίταξα τον ουρανό. Κοίταξα το απέραντο γαλάζιο του ουρανού πως παντρευόταν θεϊκά με το μπλέ πράσινο ή τιρκουάζ χρώμα στο ορίζοντα  αγκαλιάζοντας την θάλασσα. Και συλλογίστηκα. Πως είναι δυνατόν αυτός ο πανέμορφος και τόσο εντυπωσιακός κόσμος να φτιάχτηκε για να στεναχωρεί και να πληγώνει; Κοίταξα βαθιά με τα μάτια της ψυχής μου τον ορίζοντα κι έπειτα τα έκλεισα  και ονειρεύτηκα. Ονειρεύτηκα τον κόσμο που λαχταρώ. Ονειρεύτηκα το αύριο. Και παρακάλεσα όσο πιο πολύ μπορούσα για να πραγματοποιηθούν οι σκέψεις μου τα όνειρα μου.

Κaι τελικά όταν άνοιξα πάλι τα μάτια απογοητεύτηκα , σκέψου μόνο αυτό, είπα. Εσύ είσαι το αύριο. Εσύ είσαι ο κόσμος. Η γη που περπατάς. Ο αέρας που αναπνέεις. Χαμογέλασε και προχώρα. Γιατί αυτό το χαμόγελο που βγαίνει απο την ψυχή σου είναι το μεγαλύτερο σου όπλο.Είναι Όχι από αυτά που καταστρέφουν και γκρεμίζουν, αλλά από αυτά που δημιουργούν και κάνουν καλύτερο τον κόσμο που ονειρεύτηκες, σαν "μοναχικός καβαλάρης". Κάνουν καλύτερο εσένα! Πάλεψε γι αυτά που έμαθες καλά , τις αξίες της ζωής, μέσα από την λογική και την τρέλα που κουβαλάς και αρνείσαι πεισματικά να αγοράσεις ….. όπως συχνά αναφέρεις, όταν κάποιοι προσπαθούν να στην πωλήσουν με το ζόρι...., γιατί απλά εσύ έχεις περίσσευμα από δαύτην.

Ανοιξα τα μάτια μου. Κοίταξα γύρω μου, πίσω από τους πέτρινους χοντρούς τοίχους που με εμποδίζουν.Κι όμως να τι βλέπω; Η ζωή με καλεί δίπλα της κι εγώ είμαι αυτός που θα αποφασίσει την πορεία που θα πάρω. Εγώ φτιάχνω τον κόσμο μου κι οχι ο κόσμος μου εμένα.

Ετσι σκέφτηκα νοιώθουν οι μειοψηφίες ,οι ασυμβίβαστοι, οι “παλαβοί”, που οι άλλοι δεν μπορούν να τους καταλάβουν και γιατί οχι  ακόμη - ακόμη  και να τους "χειριστούν" για την εκπλήρωση των δικών τους θέλω!.

Αρα, μονολόγησα το συμπέρασμα: Είμαι στον σωστό τόπο,στον τόπο των τρελών, εδώ θέλω να ζήσω, η ζωή σίγουρα πάλι θα με δικαιώσει, μέσα από το υπέρμετρο ΕΓΩ μου, αυτοί που μ΄ αγαπούν αληθινά ίσως καταλάβουν το πραγματικό "συμφέρον τους" και το βάλουν πάνω από το ΕΓΩ τους, ίσως μπορέσουν; η ψυχή μου έχει μάθει να συγχωρεί,δεν εκδικείται ποτέ και κανέναν.

Μα τι λέω; αυτοί με ταυτίζουν με τον εαυτό τους, που αποδεδειγμένα τον μισούν με τις πράξεις τους, πάντα φροντίζουν να τον τιμωρούν και ζουν με  πόνο, που τον έχουν συνηθίσει και με τον ίδιο τρόπο φέρονται σε όλες τις εφήμερες σχέσεις τους.Ξέρουν όμως πολύ καλά να τον κρύβουν και τον  "πνίγουν καθημερινά…..", νομίζοντας  ετσι πως νοιώθουν καλύτερα, επιταχύνοντας όμως τον αργό θάνατο τους που δεν τον αντιλαμβάνονται, γίνονται επιθετικοί,κουραστικοί, εκδικητικοί και παράλογοι, "πουλώντας τρέλα", ξαναγυρίζουν στα .....παλαιά τους "αισθήματα", που τα διαχειρίζονται καλύτερα και έτσι ίσως να νιώθουν πιο ασφαλείς.-