 |
| Νίκη Ταγκάλου |
Έφτασα αισίως τα 40 μου χρόνια και ακόμα με κατατρώει αυτό το ερώτημα.
Αγάπη ψάχνει κανείς; Tην ζητάει; Την επικαλείται;
Πόσο κουραστικό είναι κάθε φορά να νομίζεις ότι βρήκες τον έρωτα της ζωής σου και κάθε φορά να δέχεσαι απανωτά χαστούκια του στύλ "περνάμε ωραία... τι άλλο θες";
Aκούμε τόσα ανούσια λόγια, τόσες φιλοφρονήσεις άνευ λόγου και ουσίας.
Μπορεί όλα αυτά να μου τα αλλάξει κάποιος με ενα πολύτιμο "σε αγαπώ";
Yπάρχουμε και εμείς οι χαζοί που ξεσκεπάζουμε την ψυχή μας δίχως δεύτερη σκέψη, που σκεφτόμαστε καλοπροαίρετα και κάνουμε όνειρα απατηλά και υπάρχουν και εκείνοι που σκέφτονται μόνο ξεσκέπαστα κορμιά, ανταλλαγή υγρών και διασκεδάσεις.
Μήπως αυτή είναι η αρρώστια της εποχής; "Επιδερμικά συναισθήματα";
Ενδόμυχα ίσως όλοι φοβόμαστε τoυς μεγάλους έρωτες αλλά χωρίς αυτούς μπορούμε να ζήσουμε; Aντέχουμε;
Δεν θέλω σήμερα να με "αγαπούν" και αύριο να μην με θυμούνται καν...
Δεν θέλω να με πονάει η αγκαλιά ξέροντας ότι είναι δανεική.
Θέλω να αφήνω το κορμί μου έρμαιο στα χέρια του και να γουστάρω την αποπλάνηση!
Θέλω να κρύβω την χαρά μου φοβούμενη μην το εκμεταλλευτεί!
Θέλω να μου ζητάει να τον αγαπήσω και εγώ να του δίνω τα πάντα και να τρέμω μήπως δεν του φτάσουν.
Άραγε, θα μου το ζητήσει ποτέ κανείς;
Xάνομαι μέσα στο ίδιο μου το σώμα και την έξοδο κινδύνου δεν υπάρχει άνθρωπος να μου την δείξει.
Γίνομαι εκατό κομμάτια κάθε φορά που δεν νιώθω αγάπη, σκορπίζω και ξέρω πως στο τέλος δεν θα υπάρχω καν, η απουσία της θα με έχει διαλύσει.
Και σας ρωτάω ξανά! Αγάπη πουθενά;
πηγή:http://enfo.gr/ar2906
:-)
ΑπάντησηΔιαγραφή