Μίλα πάντα ειλiκρινά , κάντο μόνο για σένα

Πριν πάρω την μεγάλη απόφαση μου να αναθεωρήσω  τον τρόπο επιβίωσης μου και τον τόπο διαμονής μου, βρέθηκα σε μια παρέα φίλων με διαφορετικές απόψεις ,θεωρείες και βιώματα και  μεταξύ διαφόρων συζητήσεων περί ανέμων και υδάτων , μου έγινε  η ακόλουθη ερώτηση ….

"Μιλάς με συναίσθημα ή σωπαίνεις για πάντα;"

Σκέφθηκα μέσα μου,κοίτα σε ποιoν βρήκε να κάνει αυτή την αυτή την ερώτηση...

Σε έναν άνθρωπο που αγαπά την αλήθεια και το αληθινό, αφού πρώτα όμως γνώρισε το ψέμα και το ψεύτικο. 

Εξήγησα πως  όταν εκτιμάς κάτι γιατί ξεκινάς με το να μην το έχεις, απλά καταλήγεις να μη θες να το χάσεις ξανά ποτέ, από τη στιγμή που θα το βρεις.

Και απλά δεν το θέτεις ποτέ σε ρίσκο, δεν το θεωρείς δεδομένο γιατί ξέρεις πως πρέπει πάντα να παλεύεις για να το εξασφαλίζεις αλλά και να το παρέχεις, ενώ αναζητάς αρχικά να έχεις γύρω σου μόνο ανθρώπους που θα στο δίνουν και εκείνοι πίσω.

Έτσι είναι όταν αγαπήσεις το αληθινό. Και το συναίσθημα είναι αληθινό, γιατί είναι δικό σου.Είναι η αλήθεια σου και η πραγματικότητα σου. Δεν υπάρχει αντικειμενικό συναίσθημα, όπως δεν υπάρχει και αντικειμενική αλήθεια. Υπάρχει μόνο αυτό που νιώθεις, εκείνο που αισθάνεσαι και όλα όσα κουβαλάς.

 Έμαθα να μιλάω  προσπαθώντας να πείθω ,αλλά και να ακούω άλλες απόψεις  και επιχειρήματα που είναι λογικά και ανεπειρέαστα από ουσίες ή αλκόλ. Γιατί μόνο έτσι δηλώνεις τι είσαι, τι θες... Όποιος μπορέσει.  Όλοι οι άλλοι απλά δεν κάνουν.

Η επικοινωνία είναι  το βασικό και πιο πολύτιμο στοιχείο για κάθε μορφή σχέσης. Χωρίς αυτήν, ο άνθρωπος δεν αντέχει.Στην αρχή ήταν κινήσεις, μετά μιμόγλωσσα, μετά κραυγές, μετά σύμβολα, μετά λέξεις, μετά γλώσσα...

Έχουμε τον λόγο, το ισχυρότερο όπλο για να διεκδικούμε και να κερδίζουμε ζωή. Το συναίσθημα οφείλει να εκφράζεται. Είναι ένδειξη σεβασμού προς τον εαυτό μας. Μου πήρε καιρό να το μάθω.Μου κόστισε ραγισμένες φιλίες, χαμένες αγάπες, ανείπωτα αισθήματα που ίσως είχαν οδηγήσει αλλού. Μου στέρησε ανθρώπους, ιστορίες, συγκινήσεις εμπειρίες... Με μπούκωσε με διαβήτη το ανέκφραστο συναίσθημα.

Με μπέρδεψε, με θόλωσε, με θύμωσε, με έκανε  να νιώσω τρελλαμένος. Έσκασα. Άρχισα να μιλάω και είδα πως όλα γύρω μου αλλάζουν.Οι σχέσεις, τα όρια ανοχής, η βούληση, το βάθος και η ουσία έκφρασης.Σταμάτησα να είμαι θυμωμένος.Μερικές φορές επιλέγω την σιωπή γιατί απλά  οι ευκαιρίες που έδωσα με κούρασαν .Θυμώνω  όχι από θυμό, αλλά από φόβο, γιατί κάθε μεγάλος θυμός, είναι ένας καλά μασκαρεμένος φόβος. Από αυτούς έχω ακόμα πολλούς μέσα μου και φοβάμε ακόμη τον εαυτό μου και τις αντιδράσεις  του.

 Άλλους τους ξέρω, άλλους τους ψάχνω, αλλά όλους τους εκφράζω μόνον σε εκείνους  που καταλαβαίνουν….. "τους νυστικούς"και όχι σε εκείνους που  δεν μιλούν οι ιδιοι, αλλά το πάθος της εξάρτησης τους. Όταν φοβάμαι το λέω.Το μιλάω.Και είμαι αληθινός.   Δεν το κρύβω, δεν το παίζω, δεν υποδύομαι.Και όλα είναι πιο ωραία, πιο ήρεμα, πιο σοφά και σε τάξη. Απλά είμαι ο εαυτός μου και ΟΧΙ ο Αρσενικός εσύ.!

Οι ψεύτικοι άνθρωποι φεύγουν, η φυγή είναι δειλία, η ανικανότης  της διαπραγμάτευσης και της  επίλυσης της διαφοράς είναι  αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα. Οι αληθινοί εμφανίζονται, και στο τέλος θα μείνουν εκείνοι των οποίων η αλήθεια θα έχει κοινό παρανομαστή με αυτόν της δικής μας αλήθειας.

Γιατί όπως είπαμε, δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, αλλά μόνο αυτό που αισθανόμαστε ως αληθινό.Αυτό και ισχύει. Μιλάς λοιπόν.Και ότι γίνει.

Εσύ οφείλεις να είσαι σωστός, να έχεις δώσει την ευκαιρία στον εαυτό σου, να πει αυτό που ισχύει, να ζητήσει αυτό που χρειάζεται, να εφράσει εκείνο που τον προβληματίζει. Μιλάς, και δεν σε νοιάζει το αντίκρισμα. Αν θα υπάρξει και ποιο θα είναι αυτό. Το κίνητρο είναι ένα. Να είσαι αληθινός.

Όποιος το αντέξει, αυτός και θα είναι... Φίλος; Συγγενής; Σύντροφος;

Όποιος ρόλος... Όποιος δεν αντέξει; Ανήκει κάπου αλλού, κάπου που θα πρέπει να δει και να ζήσει καταστάσεις, ώστε κάποια στιγμή να βρει και αυτός το φως, να μπορέσει να ανάψει λάμψεις στα δικά του σκοτάδια. Δεν είναι δική σου δουλειά. Δουλειά σου είναι μόνο να μιλάς. Και ας μην σε ακούσει, ας μην σε καταλάβει κανείς.

Τουλάχιστον θα είσαι ελεύθερος. Σήμερα στα 60  μου, μιλάω. Μπορεί όχι αμέσως, μπορεί όχι γρήγορα. Μπορεί να περιμένω πρώτα να με ρωτήσουν, ή να περιμένω να φτάσω εγώ στα όρια που αντέχω. Έχω και εγώ τα θέματά μου, τις πληγές μου, τα μαθήματα μου.

Αλλά μιλάω.

Ποτέ πια σκληρά, ποτέ πια επιπόλαια, ποτέ πια στον αέρα, ποτέ πια εκδικητικά, ποτέ πια για να πληγώσω επίτηδες, ποτέ πια για να φανώ δυνατός. Ξέρω πως είμαι δυνατός , ξέρω πως είμαι αληθινός , γνωρίζω πως είμαι ΄Αρσενικό από εκείνους που ονομάζονται Άνδρες.-

Απλά μιλάω.

Και μόλις τώρα, αυτό έκανα, κατάλαβες "Σαύρα";;

Παρασκευή  21/11/14

Καλό βράδυ...