20100131

John Lennon

Κι όμως, στους δύο χωρεί και ......τρίτος !

Μια μοναδική στο είδος της υπηρεσία προσφέρει πλέον γνωστή αλυσίδα ξενοδοχείων σε όλο τον κόσμο για όσους θέλουν ζεστά τα κρεβάτια τους. Ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου αναλαμβάνει να ζεστάνει το κρεβάτι, φορώντας μια φόρμα από φλις!

«Η νέα αυτή υπηρεσία είναι σαν να έχεις στο κρεβάτι σου μια τεράστια θερμοφόρα», διευκρινίζει η εκπρόσωπος του ξενοδοχείου και πρόσθεσε πως η υπηρεσία προσφέρεται προς το παρόν σε δύο ξενοδοχεία του Λονδίνου και σε ένα στο Μάντσεστερ.

Ο ειδικά εκπαιδευμένος υπάλληλος, φορώντας τη φόρμα του, η οποία είναι εξοπλισμένη με θερμόμετρο, παραμένει στο κρεβάτι μέχρι η θερμοκρασία να φτάσει τους 20 βαθμούς Κελσίου. Όπως διευκρινίζει η εκπρόσωπος, έχει καλυμμένο και το κεφάλι του και φεύγει από το δωμάτιο λίγα λεπτά πριν μπει ο πελάτης.

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να εξηγήσει, γιατί επιλέχθηκε αυτή η συγκεκριμένη μέθοδος, για να ζεσταίνονται τα κρεβάτια, αντί των παραδοσιακών μεθόδων, όπως οι θερμοφόρες και οι ηλεκτρικές κουβέρτες.

Η είδηση μεταφέρθηκε αυτούσια.....τα σχόλια δικά σας!

20100130

Σωτηρης Μουστακας 1984

20100128

Για ποιον κτυπα

Αγιο ορος, καμπανα στο πελαγος, κοιταζοντας στα ματια τον θεο,μπαλκονι μοναχου ....αποφητου Ε.Μ.Π, προσευχεται για ολους μας.

Το πεταγμα

Εικονα απο το αγιο ορος ,τα πουλια που πετουν ειναι γλαροι, μεχρι να ξαναγινουν αετοι θα εχουμε ομορφα μερονυκτα.

20100119

Ο Χρυσαετος σε...αμοκ

Εισοδος

Καπου στην Υδρα μια γραφικη γωνια

20100118

Quebec Καναδας

Χριστουγεννα στον Καναδα.

Μιλανο

Μεγαλοπρεπης καθολικος ναος στο Μιλανο.

Φεγαρι στο νερο

Οταν η φυση ζωγραφιζει ,ολοι υποκλινομαστε .

20100106

Βεραντα στο πελαγος

Το πετρινο πελεκητο τζακι ,στην Υδρα φιαγμενο απο παραδοσιακους μαστορους του νησιου με πολυ μερακι, αγναντευει το πελαγος και την Δοκο.Διακρινεται και "η Ακροπολη" του νησιου, η ταβερνα που βαφτικε με την κιτρινομπορντο οχρα, και γυριστηκε, το κινηματογραφικο εργο ΓΟΡΓΟΝΕΣ & ΜΑΓΚΕΣ.Ξεσκεπαζει ολες τις "καταπατησεις" της περιοχης , που στην συνεχεια .....νομιμοποιηθηκαν οπως καθε παρανομια στην χωρα που φιαχνει νομους , χωρις ποτε να τους εφαρμοζει.-

Το καϊκι " Ελενη " στην Υδρα

Ζωγραφικη του Γιαννη Σταυρου, ειναι το Καϊκι Ελενη του Τακη Βλαχακη, στο λιμανι της Υδρας. Εξυπηρετουσε το νησι με θαλασσιες μεταφορες αγαθων και υλικων απο τον Πειραια στο νησι για πολλες δεκαετιες εκτελωvτας " ουσιαστικο κοινωνικο εργο" .Κρατωντας το βιοτικο επιπεδο του νησιου σταθερο και οχι μονο.
Συνεχιστης ενας απο τους γιους του καπεταν Τακη ο Καπεταν Δημητρης. Αξιος ικανος τιμιος και Ανδρας, οπως αρμοζει σε απογονους ηρωων και μπουρλοτιερηδων.Το χαρισε στο Ιστορικο Αρχειο Μουσειο της Υδρας για να γινει πλωτο "Μουσειο", και δεν καταδεχθηκε να παρει χρηματα, μαζευτηκαν χρηματα απο το Ι.Α.Μ.Υ για την αποκατασταση του αρκετα χρονια πριν.
Εμαθα πως σαπιζει καπου στην Σαλαμινα......Ελλαδα Γη, Θαλασσα, Αερας των αντιθεσεων και των παραλογισμων......απεραντο φρενικομειο,θελω να βρισω,αλλα κρατιεμαι.
Τωρα οι μεταφορες του νησιου γινονται με ferry boat ανοικτου τυπου και με διαφορα αλλα μεσα απο την απενατι στερια της Πελλοπονησου.
Χαριλαε νευριαζω και θα αρχισω παλι τα ορθογραφικα λάθη.-

Γι΄αυτους που εφυγαν........

Αυτοκριτική Αφιερωση σε εμενα

20100105

Αφιερωμενο

Οι 5 Εβραιοι που ρυθμισαν τον κοσμο μας

1. Μωησης " ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΣ " 2. Ιησους " ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ"
3. Μαρξ " ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ" 4. Φροϊντ " ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕΞ"
5. Αϊνσταϊν " ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΑ" Αυτος που τους συμφιλιωσε ολους !!!

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος για την υπόθεση Βατοπαιδίου

Μια σημαντική ομιλία πραγματοποίησε πριν λίγες μέρες ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος, στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας, όπου μίλησε με θέμα «Το Άγιον Όρος πέραν από τα σκάνδαλα».
Στην ομιλία του ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στο θέμα της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου τονίζοντας τα κάτωθι:
«Και στις μέρες μας, εδώ και δεκαπέντε μήνες, συγκλονίζεται η πατρίδα μας από έντονο σκανδαλισμό που προκλήθηκε από συναλλαγές της Μονής Βατοπαιδίου με το Δημόσιο.

Εξ αιτίας αυτών των σκανδάλων, αμφισβητήθηκε η ισχύς των ιστορικών προνομίων και ιδιοκτησιακών τίτλων του Όρους, επανήλθε η δυσοσμία της δημόσιας και γενικευμένης διαστροφής των θεσμών, έχασαν τις θέσεις τους κορυφαίοι υπουργοί και συμπαρέσυραν σε ελεύθερη πτώση μία καθ’ όλα σταθερή κυβερνητική πορεία, άλλαξε απρόβλεπτα το πολιτικό σκηνικό στον τόπο μας∙ απαξιώθηκε κάθε έννοια ιερού και οσίου, κυριάρχησε η καχυποψία και η απελπισία, σχόλια και συζητήσεις συνετάραξαν ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο, ονόματα μοναχών και ιερών μονών πλειοδότησαν σε καυστικά άρθρα, σε σκληρές ειρωνείες, σε άνευ προηγουμένου σαρκαστικά δημοσιεύματα, σε γελοιογραφίες, σε καρναβαλικές παρελάσεις, ταυτίστηκαν με τις υπόγειες μεθοδεύσεις, η δε λέξη Βατοπαίδι έγινε συνώνυμη με τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Η Εκκλησία παρουσιάστηκε ως κρυσφύγετο της ανομίας και η αγιότητα ως η μεγαλύτερη απάτη.
Λογικά, η ζημιά που προκάλεσε η υπόθεση Βατοπαιδίου και στην Εκκλησία και στο Έθνος και στον κοινωνικό βίο, έχει λάβει διαστάσεις γενικευμένης θεσμικής καταστροφής.

Ο τραυματισμός του δέους μας προς το Όρος έχει συμπτώματα και συνέπειες απροσμέτρητου μεγέθους, καθώς άφησε πίσω του την πικρή γεύση μιας απροσδόκητης πνευματικής προδοσίας. Κανείς δεν φαντάστηκε πως η δόξα και τιμή μπορούσε να υποκρύπτει αισχύνη και ντροπή. Φάνηκε να γκρεμίζεται και το τελευταίο οχυρό των αξιών και του ήθους. Έτσι τουλάχιστον φάνηκε!
Η διαχείριση της πληροφόρησης επέβαλε μια κατευθυνόμενη λογική που μεγένθυνε και αναπαρήγαγε το σκάνδαλο, ταυτόχρονα δε απαγόρευε την ελεύθερη σκέψη και τη δικαιοκρισία.

Στην ουσία προκαταλήφθηκε η απόφαση της δικαιοσύνης, φανερώθηκε η ατολμία και η έλλειψη κυβερνητικής και πολιτικής ευφυΐας, αντικαταστάθηκε η τιμή του αγιορείτη με την καχυποψία και τον εμπαιγμό. Η Εκκλησία ξαναμπήκε στο στόχαστρο της σκληρής κριτικής και ξιφούλκησε η αμφισβήτηση της καθαρής πίστης και ζωής με πρωτοφανή κοινωνική αποδοχή.
Η ελάχιστη πλέον εναπομείνασα περιουσία της χαρακτηρίζεται δημόσια ως «αμύθητη» για να εξάπτει τη φαντασία των καχύποπτων.

Τα δεσμευμένα ευάριθμα ακίνητά της βαπτίζονται «φιλέτα», για να ερεθίζονται οι δύσπιστοι. Ήδη κατασκευάστηκε μια λογική, όπου οι Μητροπολίτες, για να μπορούν να μιλούν, θα πρέπει να φορούν μόνον σχισμένα ράσα και μπαλωμένα παπούτσια, να τρέφονται μόνο με κονσέρβες και περισσεύματα, να κυκλοφορούν μόνο με αυτοκίνητα για απόσυρση, να διαμένουν μόνο σε ερείπια, να καταργήσουν τα παγκάρια και τους εράνους, αλλά να δίνουν παντού και πάντοτε και σε όλους.
Μόλις προχθές κατηγορήθηκε ο ηγούμενος του Βατοπαιδίου και αναγκάστηκε να δώσει δημόσιες εξηγήσεις, γιατί, λένε, χρησιμοποίησε έξι φορές τη λέμβο του Λιμενικού (!) Όλα αυτά αναπαράγονται από το «σκάνδαλο του Βατοπαιδίου». Ο αποδέκτης της αδικίας ταυτίζεται με τον αίτιο της σκανδαλολογίας.

Βροντερά όμως ερωτήματα επιμένουν να ανακυκλώνονται αναπάντητα: Πως μπορεί μια αγιορείτικη Μονή να εμπλέκεται σε απίστευτου ύψους οικονομικές συναλλαγές; Γιατί οι γνωριμίες και οι διασυνδέσεις της να οδηγούν σε συμφωνίες άγνωστες στην ιερά Κοινότητα, οι δε καρποί των συναλλαγών της να αποκρύπτονται από τους φορείς των άμεσα ενδιαφερομέ νων τοπικών κοινωνιών;
Πως μπορούν να συνδυαστούν οι πλεονεκτικές τάσεις των μοναχών με το ευαγγελικό κήρυγμα περί αυταρκείας και φιλοπτωχίας; Γιατί, μάλιστα σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής στενότητος, να ευνοείται σκανδαλωδώς μια εστία αυταπάρνησης και περιφρόνησης των υλικών αγαθών;

Πως είναι δυνατόν μοναχοί που ομολογούν ως κύριο έργο την προσευχή και στηρίζονται στην άνευ όρων αποταγή των εγκοσμίων, να δικαιολογούν τις οικονομικές επιδιώξεις τους, προφασιζόμενοι προγραμματισμούς μεγάλων έργων κοινωνικής πρόνοιας και σχεδιασμούς πολυμέριμνων πρωτοβουλιών και δράσεων;
Γιατί ενώ επιμένουν στο άβατο του Όρους για τους άλλους δεν επιλέγουν το άβατο του κόσμου για τους ίδιους;

Από την άλλη μεριά, μπροστά μας ορθώνεται ένα μοναστήρι με ασύλληπτη ιστορική αίγλη, με πρωτοποριακή και σε ελάχιστο χρόνο αριθμητική και πνευματική αναγέννηση, με υποδειγματική πρωτειά στα έργα αναστηλώσεώς του, με πανθομολογούμενο, εντυπωσιακό, άμεσο και ορατό δια γυμνού οφθαλμού νοικοκύρεμα σε όλες τις πτυχές της ζωής του, με σπάνια και σε μεγάλους αριθμούς φιλοξενία, με παγκόσμιο κύρος και αναγνώριση, με γνωστό τοις πάσι βαρύ και για μοναχικά δεδομένα λατρευτικό και πνευματικό πρόγραμμα, με εμφανώς απλή, ταπεινή και φτωχή ζωή των ίδιων των μοναχών του, με ψηλαφητή χάρι άσχετη από τις διοικητικές επιλογές των λίγων υπευθύνων του. Το βλέπεις και σου προκαλεί θαυμασμό. Το σκέπτεσαι και σε συγκινεί η χάρις του. Η μαρτυρία του αποκλείεται να μην είναι αυθεντική.

Ρίχνεις μια ματιά στην εικόνα των γεγονότων και των εξελίξεων και απορείς. Θα μπορούσε κάλλιστα αυτό που σήμερα ερμηνεύεται ως ένοχη συμπαιγνία να αποτελούσε συνεργασία αξιοποίησης των περιουσιακών στοιχείων του με μοναδικό σκοπό την κτιριακή αποκατάστασή του, μάλιστα με τέτοιον τρόπο που καθόλου δεν θα τραυμάτιζε την πτωχεία και την αμεριμνία των μοναχών του.
Το επιχείρημα της σπατάλης των εθνικών πόρων αυτοκαταργείται, όταν αυτοί επενδύονται σε έργα πολιτισμικών υποδομών. Όπως ένα καλό μουσείο αποτελεί επένδυση της κοινωνίας και του πολιτισμού και όχι των υπαλλήλων του, έτσι και η αποκατάσταση του μοναδικού μοναστηριακού μνημείου που ονομάζεται Βατοπαίδι θα μπορούσε να αποτελεί πολιτισμική και πνευματική επένδυση μιας προοδευτικής χώρας στο πλαίσιο μακροχρόνιων τολμηρών πολιτικών και όχι μικρονοϊκή αξιοποίηση ενός μοναστηριού, που θυσιάζει την ασκητική ζωή των μοναχών στον βωμό της καλοπέρασης, της καλοζωΐας, της μικροφιλοδοξίας και της κοσμικής ματαιοδοξίας είτε ασεβεί βάναυσα στο ιερό σώμα της μοναχικής παραδόσεως, ζωής και διδασκαλίας.

Όποιος επισκέφθηκε το Βατοπαίδι το 1990 δεν ήθελε να το ξαναεπισκεφθεί. Το γνωστό μεγαλείο της ιστορίας του ήταν θαμμένο κάτω από τις σκόνες και τις αράχνες του τότε αποκρουστικού παρόντος του. Μέσα σε λίγα χρόνια η ανακάλυψη των αμυθήτου αξίας θησαυρών του, η καλαίσθητη και κατ’ επανάληψιν βραβευμένη αποκατάσταση των παρεκκλησίων, της τράπεζας και των πτερύγων του, η παραδειγματική αξιοποίηση των κειμηλίων και των υποδομών του, η κατασκευή του σκευοφυλακίου, η οργάνωση της σπάνιας βιβλιοθήκης του, η εντυπωσιακή σε ρυθμούς επάνδρωσή του και πάνω απ’ όλα η ανάσταση της ζωής και δόξας του είναι αδύνατον να έγιναν από όργανα διαπλοκής, από σκοτεινές φυσιογνωμίες ξένες προς τα βιώματα της πίστεως και οικείες προς τη διαφθορά και την διαστροφή.
Η δόξα και η πρόοδος της Μονής συνδυάστηκε με τη λιτότητα, την ταπείνωση και τη μοναχικότητα των πατέρων της. Όσο και αν αυτό φαίνεται απίστευτο, είναι αληθές. Το Βατοπαίδι της τελευταίας εικοσαετίας αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα της εποχής μας, που πρέπει οπωσδήποτε να πιστωθεί σε αυτούς που σήμερα σέρνονται στα δικαστήρια.

Ο συνδυασμός αυτών των φοβερών που ακούγονται με αυτά τα θαυμαστά που βλέπουμε αποτελεί άγνωστο μυστήριο που υπερβαίνει τις δικές μας ικανότητες και δυνατότητες. Τη δικαιοσύνη δεν θα την αποδώσουν τα δικαστήρια ούτε οι εξεταστικές επιτροπές αλλά η ιστορία και ο απαράβατος νόμος του Θεού.
Ίσως το Βατοπαίδι να φιλοξένησε άκαιρα την υπερβολική και άδικη για την αλήθεια εύνοια και τιμή τα προγενέστερα χρόνια. Ίσως τώρα να χρειάζεται να υποδεχθεί την επίσης υπερβολική και άδικη για την αλήθεια κρίση και κριτική. Για την αντιμετώπισή τους τότε χρειαζόταν η εύκολη ταπείνωση, τώρα η δύσκολη, η αγιορείτικη.

Πάντως η εθνική ζημιά που προκλήθηκε από την κατάρρευση του κύρους του Αγίου Όρους ως συμβόλου αναφοράς και ελπίδας στις ψυχές των Ελλήνων και από την αίσθηση της συντριβής και των τελευταίων μεγάλων αξιών είναι πολύ μεγαλύτερη από τις όποιες συνέπειες της προκληθείσης αστάθειας, του τραυματισμού της πολιτικής αξιοπρέπειας και του κλονισμού της θεσμικής αξιοπιστίας, πολύ μεγαλύτερη και από τη ζημιά που υπέστη το ίδιο το Βατοπαίδι.

20100104

20100103

Μακρυνο ταξιδι

Rene Magritte

Βελγος Ζωγραφος.

Υδρα,πριν και μετα το φως

Ζωγραφικη του Αντωνη Τσακιρη,
Υδρα Ιουλιος - Αυγουστος 2006 ατομικη εκθεση εργο του,ο Ιωνας στο μπαλκονι της Υδρας.

Ο Πατριαρχης του ρεμπετικου


Δεξια ενας απόγονος ο
Γιαννης Ευαγ.Θεολογίτης
που εφυγε 10.12.2009 και του εμοιαζε πολύ μονο οπτικά.-




Ο Γιώργος Κατσαρός (Θεολογίτης) ήταν από τους ελάχιστους σολίστ που μπορούσε να επιβιώνει χωρίς την ανάγκη άλλων οργάνων. Τραγουδούσε με κιθάρα ένα τεράστιο ρεπερτόριο από ελαφρά, επιθεωρησιακά, ρομάντζες, ξένα τραγούδια μέχρι βαριά ρεμπέτικα...

Πήγε για πρώτη φορά στην Αμερική το 1913. Από τότε ήρθε στην Ελλάδα μόνο για λίγους μήνες το 1926 και ξανάρθε αρκετές φορές στην δεκαετία του 1990, μετά την ανακάλυψή του από τους διάφορους«ρεμπετολόγους» και μελετητές του λαϊκού τραγουδιού.

Σε όλη του τη ζωή παρέμεινες μουσικός και τραγουδιστής. Ο Γιώργος Κατσαρός τραγούδησε ρεμπέτικα, πριν γεννηθεί ο Τσιτσάνης. Γραμμοφώνησε τον πρώτο του δίσκο, όταν ο Βαμβακάρης ήταν πολύ μικρός. Είναι ο πατριάρχης του αστικού τραγουδιού, αυτού που συνηθίσαμε να ονομάζουμε λαϊκό και (πιο στενά) ρεμπέτικο τραγούδι.

Το «Κατσαρός» είναι παρατσούκλι, από τα πυκνά κατσαρά μαλλιά που είχε και που τα διατήρησε ως τα βαθιά του γεράματα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Θεολογίτης κι άρα ανήκει σε μια από τις παλαιότερες οικογένειες της Αμοργού.

Ο Γιώργος Θεολογίτης (Κατσαρός) γεννήθηκε στην Αμοργό το βράδυ της 19ης προς 20ή Δεκεμβρίου του έτους 1888, από τον Νικόλαο Θεολογίτη και την Άννα Στούπη, όπως αναφέρει το πιστοποιητικό γέννησής του από τον δήμο Αμοργού (Χώρα). Για την ακρίβεια γεννήθηκε σ' ένα αγροτόσπιτο στην θέση Αγία Μαρίνα, έξω από την Χώρα.

Στην πραγματικότητα, ο Γιώργος Κατσαρός (Θεολογίτης) ήταν νόθος, κάτι που είναι γνωστό στην Αμοργό αλλά δεν αναφέρεται στις βιογραφίες του, που έχουν γραφτεί σε βιβλία, τον Τύπο και αλλού.

Ο παππούς του Αντώνης Θεολογίτης, που ήταν και εξαίρετος τραγουδιστής και τροφοδότησε με ρεπερτόριο τον Γιώργο, μετά από δύο γάμους (λόγω θανάτου της πρώτης του γυναίκας), δημιούργησε μια τεράστια οικογένεια, με πάνω από δέκα παιδιά, (θείους του Γιώργου) και δεκάδες εγγόνια (πρώτα ξαδέλφια του), που οι απόγονοί τους είναι διασκορπισμένοι σήμερα σε όλο τον πλανήτη, αλλά και στη γενέτειρα τους, Αμοργό.

Γύρω στο 1900 η μητέρα του Κατσαρού αποφάσισε να έρθει στην Αθήνα και ν' αναζητήσει καλύτερη τύχη. Ήρθε μαζί με τον γιο της. Ο Κατσαρός δεν έπαιζε μπουζούκι. Μόνο κιθάρα . Άρχισε να παίζει από μικρή ηλικία και στα 17 του χρόνια, δηλαδή γύρω στο 1905, παίζει και τραγουδά επαγγελματικά, περιφερόμενος στα καλά παραλιακά κέντρα του Πειραιά και του Ν. Φαλήρου, αλλά και σε στέκια της Αθήνας. Αυτή του η απασχόληση συνεχίζεται ως το 1909, οπότε θα ταξιδέψει πρώτη φορά στις ΗΠΑ, αφού ένας από τους συγγενείς του έχει εξασφαλίσει δουλειά σε δικό του κέντρο. Ξαναγύρισε στην Ελλάδα κι έφυγε οριστικά για την Αμερική το 1914.

Η επιτυχία του Γιώργου Κατσαρού στον μουσικό χώρο των Ελλήνων μεταναστών έρχεται γρήγορα, αφενός γιατί είναι από τους καλύτερους μουσικούς και αφετέρου διότι η «ιδιομορφία» του να παίζει και να τραγουδά με κιθάρα ένα τεράστιο ρεπερτόριο από ελαφρά επιθεωρησιακά, ρομάντζες, ξένα τραγούδια (ιταλικά, ισπανικά, αμερικάνικα), ως βαριά ρεμπέτικα, τον καθιστά περιζήτητο. Ήταν από τους ελάχιστους σολίστ του είδους που μπορεί να επιβιώνει χωρίς την ανάγκη άλλων οργάνων.

Γνωρίζεται γρήγορα με τους διασημότερους τραγουδιστές και οργανοπαίκτες του χώρου των Ελλήνων μεταναστών και γίνεται μέλος της μεγάλης αυτής οικογένειας μουσικών που διέσωσαν στην μακρινή Αμερική σπάνια διαμάντια του δημοτικού και λαϊκού τραγουδιού.

Ο Κατσαρός ήταν πασίγνωστος μέσα από τους δίσκους του αλλά και τις εμφανίσεις του παντού όπου ζούσαν Έλληνας μετανάστες στην Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία.

Στην Ελλάδα άρχισε να γίνεται γνωστός μετά τις δεκαετίες του '60 και του '70, όταν άρχισε η μόδα της ρεμπετολογίας αλλά και διαδόθηκαν μέσα από κασέτες οι παλιοί δυσεύρετοι δίσκοι του των 78 στροφών. Όταν έγινε γνωστό ότι ζούσε ακόμη (το 1970 ήταν ήδη 82 ετών) αποθεώθηκε από τους ερευνητές του λαϊκού τραγουδιού και αναγνωρίστηκε ως ο πατριάρχης του ρεμπέτικου.

Οι συνεντεύξεις του γέμισαν όλα τα ειδικά περιοδικά και τις εφημερίδες. Σε μία από αυτές αποκάλυψε ότι πολλά κλασικά σήμερα λαϊκά τραγούδια ήταν δικά του, τα οποία τα έδωσε σε άλλους συνθέτες στην Αθήνα, αλλά δεν θέλησε να διεκδικήσει την πατρότητά τους «γιατί ζούσαμε πλούσια στην Αμερική».
Ο Γιώργος Κατσαρός (Θεολογίτης) πέθανε στην Φλόριντα των ΗΠΑ σε βαθιά γεράματα το 1995, σε ηλικία 107 ετών. Έμεινε πάντα δεμένος με την οικογένεια του και το νησί του. Την Αμοργό... άλλοι γνώστες αναφέρουν πως ... Ο Γιώργος Κατσαρός πέθανε 109 ετών στις 23 Ιουνίου 1997 στο Τάρπον Σπρινγκς της Φλόριντα. Υπήρξε πολύ μεγάλος καλλιτέχνης και ίσως ο τελευταίος της πρώτης γενιάς ρεμπετών.

«Άκουγα τα δικά μου παλιά τραγούδια, να τα τραγουδάνε για δικά τους»
Από παλιά συνέντευξη του 1994 του Γιώργου Κατσαρού, χαρακτηριστικά είναι τα εξής αποσπάσματα: Με ποια όνειρα και ποιες ελπίδες ξεκινήσατε για την Αμερική;

  • «Έφυγα στην Αμερική με πολλά ωραία τραγούδια της εποχής εκείνης. Ωραίες ρομάντζες, αθηναϊκά, δημοτικά, κλέφτικα και βαριά ρεμπέτικα. Όταν εκδόθηκε ο πρώτος μου δίσκος στην RCA (το τραγούδι "Σαν πεθάνω τι θα πούνε") κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο. Οι γονείς μου όταν έφυγα από την Ελλάδα μου είπαν να κρατήσω τη γλώσσα και την θρησκεία μας. Κι αυτό έκανα. Μαζεύαμε στις κοινότητες λεφτά για σχολεία κι εκκλησίες».

Είστε στην Αμερική 75 χρόνια. Ποια ήταν η δυσκολότερη εποχή για τους Έλληνες;

  • «Δυσκολότερη ήταν η εποχή 1928- 1932. Καταστράφηκε ο κόσμος κι αυτό για μένα ήταν πολύ λυπηρό. Εγώ τότε έκανε ότι μπορούσα για να μην υποφέρουν οι Έλληνες. Το συγκρότημά μου που ήταν συνήθως οκτώ μουσικοί, το διπλασίασα. Έπαιρνα καλλιτέχνες που είχαν μείνει χωρίς εργασία. Δίναμε συναυλίες με πολύ φθηνό εισιτήριο. Τώρα είναι καλά».

Περίπου πόσα τραγούδια έχετε γράψει εσείς;

  • «Τραγούδια που έγραψα λόγια και μουσική είναι 62. Όταν ήρθα στην Ελλάδα το 1926, βρήκα διάσημους καλλιτέχνες. Τον μουσικοσυνθέτη Αττίκ, τον τενόρο Επιτροπάκη. Ηθοποιούς όπως η Κοτοπούλη, η Κάκια Μένδρη. Έπαιξα και με μουσικούς όπως ο Τούντας, ο Λειβαδίτης, ο Αραπάκης. Τους έδωσε τα τραγούδια που είχα γράψει. «Μες τη βαθιά σκοτούρα μου», «Βρε μάγκα το μαχαίρι σου», ο «Μεμέτης», αμανέδες, σαμπάχ και άλλα. Το '30-31 βγήκαν κι άλλοι όπως ο Περιστέρης, ο Τσιτσάνης. Άρχισα λοιπόν κι άκουγα τα δικά μου παλιά τραγούδια, να τα τραγουδάνε για δικά τους. Δεν έκανα καμία παρατήρηση γιατί τότε στην Αμερική ζούσαμε πλούσια. Τους άφησα».

Παίζετε μόνο κιθάρα;

  • «Ναι, αυτό είναι τ' όργανό μου».

Που μάθατε τους δρόμους και τους ρυθμούς του ρεμπέτικου;

  • «Να ξέρεις πως το πραγματικό μου επώνυμο είναι Θεολογίτης. Η οικογένειά μου είναι πολύ θρήσκοι. Από μικρός πήγαινα στην εκκλησία και κρατούσα το «ίσο» στους ψάλτες. Τα εκκλησιαστικά τροπάρια είναι η βάση. Πάντα ρωτούσα τους ψάλτες. Το βαρύ ρεμπέτικο είναι μια ψαλμωδία. Ένας μανές, ένα μινόρε, ένα ματζόρε. Αυτά τα ξέρανε οι καλλιτέχνες που παίζανε βυζαντινή καλλιτέχνες. Οι καλύτεροι Έλληνες μουσικοί είχαν μεταναστεύσει εκεί, για το χρήμα. Το καλύτερο ούτι της Αμερικής ήταν ο Αχιλλέας Πούλος. Ήταν μικρασιάτης. Απ' αυτόν έμαθα πολλά».

20100102

Γιαννενα

Η λιμνη Ιωαννινων στις αρχες του αιωνα μας ,μια βαρκα με λατινι.

Καρας - Κλιν

Ο Ζωγραφος και φιλυδραιος Χριστος Καρας μαζι με τον διασκεδαστη Βασιλη Τριανταφυλλιδη (Χαρυ Κλιν).

Συντηρητης εργων τεχνης

Σταυρος Μιχαλαριας αριστερα, ισως ο σημαντικοτερος και ο πιο αρτια επιστημονικα καταρτισμενος συντηρητης εργων τεχνης στην χωρα μας, δεξια ο εκδοτης Αρης Τερζοπουλος.

Ευχες για το 2010

Χιουμορ :
Λογω μεθης ; και οικογενειακης τρελλας, δεν θυμαμαι αν εχουμε Πασχα , Χριστουγεννα η Πρωτοχρονια, γι αυτο δεν ξερω αν θα σουβλισεις δενδρο η αν στολισεις αρνι. Παντως σου ευχομαι το φλουρι να βρεθει στο δικο σου αυγο!!! Καλη χρονια το 2010, καλυτερη απο το 2009 με σωματικη υγεια και ψυχικη ισορροπια, χωρις καταθλιψη και ...τρελλα.-