20170622

Ό,τι σε κάνει να ντρέπεσαι, έκφρασέ το

Ό,τι σε κάνει να ντρέπεσαι, το κρύβεις μέσα σου, στο ασυνείδητο. Αυτό κινείται βαθύτερα μέσα στο είναι σου, κυκλοφορεί μέσα στο αίμα σου και σε κουμαντάρει από τα παρασκήνια....
Αν θέλεις να καταπιέζεις, καταπίεσε  κάτι όμορφο. Ποτέ μην καταπιέζεις  κάτι  για το οποίο  ντρέπεσαι,  επειδή οτιδήποτε καταπιέζεις, πηγαίνει   βαθύτερα   και οτιδήποτε εκφράζεις,  θα εξατμίζεται  στον ουρανό. ΄Ετσι, ό,τι σε κάνει  να ντρέπεσαι,  έκφρασέ το, ώστε να τελειώνεις  μαζί του.
Ό,τι είναι  όμορφο, κράτα το σαν θησαυρό  μέσα σου, ώστε να συνεχίζει  να επηρεάζει τη ζωή σου.
Εμείς όμως κάνουμε ακριβώς το  αντίθετο. Ό,τι είναι όμορφο, το εκφράζουμε. Για την ακρίβεια, το εκφράζουμε  υπερβολικά, εκφράζουμε  περισσότερο  απ' όσο βρίσκεται εκεί. Λες  συνέχεια "αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ" και μπορεί να μην το εννοείς και τόσο πολύ. Συνέχεια καταπιέζεις το θυμό, το μίσος, τη ζήλια,την κτητικότητα και σιγά σιγά  βρίσκεις πως έχεις γίνει όλα όσα έχεις καταπιέσει.
Και τότε εμφανίζεται βαθιά  ενοχή.


Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι για  τίποτα. Τα πάντα είναι  τέλεια έτσι όπως είναι. Δεν μπορεί να υπάρξει πιο τέλειος κόσμος  από αυτόν. Αυτή  εδώ η στιγμή είναι το  αποκορύφωμα ολόκληρης  της ύπαρξης. Τίποτα  δεν μπορεί να είναι πιο τέλειο, γι' αυτό απλώς  χαλάρωσε και απόλαυσέ το.
Άνοιξε τις πόρτες σου στον ήλιο και στον αέρα και στον ουρανό. Τότε, θα σε  διαπερνά πάντοτε ένας καινούριος, φρέσκος αέρας, καινούριες ακτίνες του ήλιου  θα σε διαπερνούν  πάντοτε.
Επίτρεψε στην κυκλοφορία της ύπαρξης να σε διαπεράσει. Ποτέ μην εισαι  αδιέξοδος δρόμος, διαφορετικά, μόνο θάνατος  και σκόνη μαζεύονται. Απλώς παράτα κάθε  αντίληψη  ντροπής και  ποτέ μην κρίνεις   τίποτα............ πηγή μου:
Περισσότερα: http://www.schizas.com

Μυστήριο με Λιαντίνη: Τι ήξερε ο καθηγητής και τι μυστήριο εντόπισε στον Ταΰγετο πριν πεθάνει

Τι μυστήριο εντόπισε ο Λιαντίνης στον Ταΰγετο;

Φυσικά, ο Λιαντίνης δεν είναι νεκρός, αλλά όντως άφησε πίσω το σώμα του σε μια σπηλιά στον Ταύγετο…

Τώρα είναι αλλού και η μελέτη του Λιαντίνη, βάσει της ειδικής οικολογικής του έρευνας (και ας μην ξεχνάμε τη σχέση του ιστορικού ονόματός του με την ιερή λέξη Λιάντη), για την Υποχθόνια, τον Κόσμο των Αθανάτων, και για τον ψυχικό νεραϊδιακό κόσμο.
Είναι ένα φαεινό παράδειγμα των σχέσεων της ψυχοστατικής συγκεκριμένων γεωγραφικών σημείων και των μυστηρίων τα οποία συμβαίνουν δια της μεταλλάξεως της ανθρώπινης υπόστασης στα σημεία αυτά, (και πολλά θα βρει κανείς αν διαβάσει προσεκτικά τα βιβλία του Λιαντίνη).
Βρίσκεται εις το χείλος του θανάτου, βρίσκεται στο μέσο ενός άξονα εκεί (μετά από την μελέτη που αυτός είχε κάνει), είναι ένας άξονας των δύο κόσμων, που υπάρχει στον Ταΰγετο. (το μέρος στο οποίο είχε πάει είναι το ιερό όρος της Ταϋγέτης, που είναι μία από τις 7 κόρες του Άτλαντα).
Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα τα τοπωνύμια της επιφάνειας αναφέρονται στον άλλο κόσμο, όταν π.χ. λέμε «οι Δελφοί», οι αληθινοί Δελφοί δεν είναι εδώ, είναι αλλού, αυτοί που ξέρουμε είναι ένα είδωλό τους, ή πχ η Αθήνα, ή η κάμινος όπως τη λέγανε στην αρχαιότητα, δεν είναι αυτή η αληθινή Αθήνα, εκείνη βρίσκεται εντός του άλλου κόσμου και αξονικό σημείο επαφής των δύο πόλεων είναι ο βράχος της Ακρο – Πόλεως.
Ο Λιαντίνης εντόπισε κάποιον άξονα ανάμεσα στους δύο κόσμους, (η περίπτωση Λιαντίνη είναι μια υπόθεση που όποιος την ψάξει βαθιά θα βρεθεί προ μεγάλων εκπλήξεων).
Το ιερό όρος Τάλετον (το όρος Ταϋγέτη), βρίσκεται σε μία ρυμοτομία και διαρρύθμιση που για να τη μετρήσει κάποιος, ορθο-γραφικά, αριθμο-σοφικά, μαθη-ματικά, χαρτο-γραφικά, πρέπει να πάει στον ιερό του Αμύκλέου Απόλλωνος, στις Αμύκλες, και να οριοθετηθεί σε σχέση με την πυραμίδα του Ταύγετου.
Ακριβώς στις 4.04 το πρωί, κάθε μέρα, αντανακλούνται οι πέντε πυραμίδες, της Αιγύπτου στο δέλτα του Ταϋγέτου, στο ναό Μίθρα του άρματος του ήλιου, που βρίσκεται στην κορυφή του Ταϋγέτου και σήμερα λέγεται Άη Λιας, είναι ένα εκπληκτικό φαινόμενο το οποίο μπορεί να το δει ο καθένας αν βρεθεί εκεί εκείνη την ώρα, μόνο που δεν πάει κανένας εκεί (το φαινόμενο μας θυμίζει ίσως τους λεγόμενους «Δροσουλίτες»).
Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται μια αλλοχρονική θέση των δύο αξόνων του Νοήμονος Συμπαντικού Οργανισμού (για τον οποίο θα μιλήσουμε εκτενώς σε άλλο άρθρο).
Εμείς εδώ στη Γη νοούμεθα ως μικροοργανισμοί σε νοήμονα και ζώσα υλική κατάσταση, αλλά με πνευματική υπόσταση που αντικατοπτρίζει το μεγαοργανισμό που κυβερνά το Σύμπαν και αυτή η σχέση καθρεπτίζεται στα πιο ιδιόμορφα από τα μέρη που μας περιβάλλουν.
Τις περισσότερες φορές αυτό ισχύει κυρίως ως προς ένα μέρος το οποίο είναι ορεινό, σχεδόν ποτέ δεν είναι πεδινό, κι όλο το επίκεντρο των μελετών αυτών, βρίσκεται σε σημείο ορεινά, στα οποία, προστρέχουν ειδικοί για να κάνουν τις μελέτες τους, ιδιωτικώς, αλλά στα ίδια ορεινά μέρη έχουμε και τους αρχαίους ναούς ή τα σημερινά μοναστήρια αλλά και τις βάσεις και τα ραντάρ, γιατί εκεί εκπέμπεται μια δύναμη από το Νοήμονα Συμπαντικό Οργανισμό, το πράνα (ή το πάρνα) και στα ορεινά είναι το αξονικό επίπεδο καθόδου του, μπορεί να εντοπιστεί η ροή του.
Είναι πολύ βαρύ αυτό το θέμα, εκεί μπορεί να προκληθεί η καταλυτική ρήξη της κατάρας της ανθρώπινης Ειμαρμένης και φυλακής της ζωής, βασικά είναι ένας αποδέκτης του ανθρώπινου πόνου και της ιδιοτέλειας της εδώ καταστάσεως, που τη μετασχηματίζει σε μια ψυχική κατάσταση ενός είδους «αγιοσύνης» για όποιον συνδεθεί με τη ροή της, για αυτό και πηγαίνουν τα τάγματα να απομονωθούν σε τέτοια μέρη, για αυτό και σφραγίζουν ιερατικά ή στρατιωτικά την πρόσβαση σε αυτά.
Σε αυτό το θέμα ο Λιαντίνης, είχε ανακαλύψει πάρα πολλά και ήξερε ότι σε συγκεκριμένα περάσματα μπορούσε να δραπετεύσει από τον κόσμο του θανάτου προς τον Κόσμο των Αθανάτων. Έχω κάνει μια επίσκεψη στο μέρος από το οποίο νομίζω πως είχε «φύγει» ο Λιαντίνης, είναι ένα ειδικό σπήλαιο, από το οποίο μπορεί να μελετήσει κανείς το ζήτημα των οπτασιακών πυραμίδων.
Ναι, αντικατοπτρίζονται τέσσερις ή πέντε πυραμίδες στις 4.04 μετά τα μεσάνυκτα, από την Αίγυπτο στο ιερόν Τάλετον.
Το «αλώνι» το οποίο αναφέρει ο Λιαντίνης στο βιβλίο του Γκέμμα, υπάρχει εκεί, στο οποίο αν κοιμηθεί κάποιος ένα βράδυ μόνος του, θα δει την «Επιούσια», δηλαδή στην αιθερική ουσία του λεγομένου «Κάρμα» καθώς περνά από το ιερό γεωγραφικό αυτό σημείο, θα δει την εικόνα του μηχανισμού που ρυθμίζει της ψυχοστασία των ανθρώπων του κόσμους μας.
Σε αυτό το σημείο γίνεται η αποϋλοποίηση, στο «Αλώνι», (όπως και σε άλλα τέτοια μέρη) εκεί που εμφανίζονται οι Νεράιδες.
Η αποϋλοποίηση όμως γίνεται με την «Παρουσία», την κατάσταση κατά την οποία είμαστε συνειδητά ενεργοποιημένοι και συνδεδεμένοι με το μέρος, κι αυτό το πετυχαίνουμε ακολουθώντας συγκεκριμένες διαδρομές και έπειτα με την πολύωρη παραμονή εκεί και ακολουθεί η αρχή της διαδικασίας της μετουσίωσης.
Αλλά με την έναρξη αυτής της διαδικασίας, κάποιος πρέπει να εισέλθει εντός των στοών για να μπορέσει να προχωρήσει σε άλλο χρόνο και χώρο.
Τα φαινόμενα αυτά συμβαίνουν και στον Άθω (στο όρος του Άθω, σε ειδικά σημεία που γίνονται σημεία και τέρατα, σημεία στα οποία εξαφανίζονται καλόγεροι, εκεί εμφανίζονται οι θρυλικοί «Εννέα Αόρατοι» κτλ, στον Όλυμπο και στους Δελφούς υπάρχουν σημεία αποϋλοποίησης και αλλοχρονικής καταστάσεως, όπως και αλλού! Πηγή: fimes

20170602

τώρα μιλάω απ το "χρυσό" κλουβί

Πάουλο Κοέλο:Το πουλί και το κλουβί

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα πουλί. Στολισμένο με δυο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο για να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό, δίνοντας χαρά σε όποιον το παρατηρούσε.
Μια μέρα, μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε. Έμεινε να κοιτάζει το πέταγμα του με το στόμα ανοιχτό από τη σαστιμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση.
Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί. Αλλά τότε σκέφτηκε:

Μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινά βουνά!Και η γυναίκα αισθάνθηκε φόβο. Φόβο μην το ξανανιώσει πια αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει. Και αισθάνθηκε μοναξιά.
Και σκέφτηκε: Θα στήσω παγίδα. Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί το πουλί, δε θα ξαναφύγει. Το πουλί που ήταν και αυτό ερωτευμένο, επέστρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε στο κλουβί.

Κάθε μέρα η γυναίκα κοιτούσε το πουλί. Ήταν το αντικείμενο του πάθους της και το έδειχνε στις φίλες της, που σχολίαζαν: «Μα εσύ τα έχεις όλα».
Όμως άρχισε να γίνεται μια παράξενη μεταμόρφωση: αφού είχε το δικό της πουλί και δε χρειαζόταν πια να το κατακτήσει, έχανε το ενδιαφέρον της.
Το πουλί, χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράζει το νόημα της ζωής του, πήρε να μαραζώνει, να χάνει την λάμψη του, να ασχημαίνει-και η γυναίκα δε του έδινε πλέον την προσοχή της, μόνο το τάιζε και φρόντιζε το κλουβί του.

Μια ωραία μέρα, το πουλί πέθανε. Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια. Αλλά δε θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο τη μέρα που το είδε πρώτη φορά, να πετάει ευχαριστημένο μέσα στα σύννεφα.
Αν παρατηρούσε τον εαυτό της, θα ανακάλυπτε ότι αυτό που τη συγκινούσε τόσο πολύ στο πουλί ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του, όχι το ίδιο του το σώμα.
Χωρίς το πουλί και η δική της ζωή έχασε το νόημά της και ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της.

«Γιατί ήρθες;» ρώτησε το θάνατο. «ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΠΕΤΑΞΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ», αποκρίθηκε ο θάνατος.
«ΑΝ ΤΟ ΕΙΧΕΣ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ, ΘΑ ΤΟ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑΖΕΣ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.
ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ.»