20141202

Απλές καθημερινές διαπιστώσεις



Ένα πρωινό στην τράπεζα περιμένοντας στην ουρά για την είσπραξη της σύνταξης (ευτυχώς λόγω γήρατος) ακούς σοφούς γέροντες και γερόντισσες που βρίσκονται κοντά στο τέλος του «μπαζαρισμένου μακαρά της μαγκιόρας μπίγας » που λέγεται ζωή, να βγάζουν την σοφία τους με παράπονο ,λέγοντας πως η ζωή είναι μια «φωτοβολίδα» που φεύγει ανεπίστρεπτα και απλά δεν πρόκαμαν……. να τα φτιάξουν.

- Ο Έλληνας έχασε το όνειρο του να έχει δουλειά,  να διατηρήσει τα περιουσιακά του στοιχεία (ακίνητα),που να εξασφαλίζουν μια στοιχειώδη ποιότητα ζωής και τα άλλα αυτονόητα :  Καλές κρατικές υπηρεσίες στον τομέα υγείας, στον τομέα της παιδείας, της συγκοινωνίας και στον τομέα  φροντίδας της οικογένειας του.

-Αρκέστηκε μόνο στο να έχει την Υγεία του («Δόξα τον θεό καλά είμαι από υγεία») και έτσι πιστεύει πως είναι ευτυχισμένος ,δεν αναζητεί πλέον τα ανωτέρω αυτονόητα κοινωνικά αγαθά. Δεν ασχολείται πλέον διεκδικητικά για την βελτίωση και με το απρόβλεπτο  μέλλον του που σίγουρα θα είναι χειρότερο.

Έχει πεισθεί πλέον πως για ότι του συμβαίνει φταίει μόνον ο ίδιος με τις πολιτικές επιλογές του στο διάβα της ζωής του. ΚΡΙΜΑ!.

Κανείς δεν αντιδρά δυναμικά και παραμένει ΜΟΝΟΝ σε διαπιστώσεις γεγονότων  που τις συζητά με όλους και απλά παίρνει την διαβεβαίωση πως έχει απόλυτα δίκιο και έτσι είναι ικανοποιημένος ,γιατί πιστεύει   πως ενώ ήθελε να αλλάξει τον κόσμο -δεν το έκανε- και το άφησε σε άλλους…… τις εκάστοτε Κυβερνήσεις ,που απλά αυτοί δεν τα κατάφεραν και τον πρόδωσαν με την ανικανότητα τους. ΚΡΙΜΑ, ΚΡΙΜΑ, ΚΡΙΜΑ.-

20141121

Μίλα πάντα ειλiκρινά , κάντο μόνο για σένα

Πριν πάρω την μεγάλη απόφαση μου να αναθεωρήσω  τον τρόπο επιβίωσης μου και τον τόπο διαμονής μου, βρέθηκα σε μια παρέα φίλων με διαφορετικές απόψεις ,θεωρείες και βιώματα και  μεταξύ διαφόρων συζητήσεων περί ανέμων και υδάτων , μου έγινε  η ακόλουθη ερώτηση ….
"Μιλάς με συναίσθημα ή σωπαίνεις για πάντα;"
Σκέφθηκα μέσα μου,κοίτα σε ποιoν βρήκε να κάνει αυτή την αυτή την ερώτηση...
Σε έναν άνθρωπο που αγαπά την αλήθεια και το αληθινό, αφού πρώτα όμως γνώρισε το ψέμα και το ψεύτικο. 
Εξήγησα πως  όταν εκτιμάς κάτι γιατί ξεκινάς με το να μην το έχεις, απλά καταλήγεις να μη θες να το χάσεις ξανά ποτέ, από τη στιγμή που θα το βρεις.
Και απλά δεν το θέτεις ποτέ σε ρίσκο, δεν το θεωρείς δεδομένο γιατί ξέρεις πως πρέπει πάντα να παλεύεις για να το εξασφαλίζεις αλλά και να το παρέχεις, ενώ αναζητάς αρχικά να έχεις γύρω σου μόνο ανθρώπους που θα στο δίνουν και εκείνοι πίσω.
Έτσι είναι όταν αγαπήσεις το αληθινό. Και το συναίσθημα είναι αληθινό, γιατί είναι δικό σου.Είναι η αλήθεια σου και η πραγματικότητα σου. Δεν υπάρχει αντικειμενικό συναίσθημα, όπως δεν υπάρχει και αντικειμενική αλήθεια. Υπάρχει μόνο αυτό που νιώθεις, εκείνο που αισθάνεσαι και όλα όσα κουβαλάς.
 Έμαθα να μιλάω  προσπαθώντας να πείθω ,αλλά και να ακούω άλλες απόψεις  και επιχειρήματα που είναι λογικά και ανεπειρέαστα από ουσίες ή αλκόλ. Γιατί μόνο έτσι δηλώνεις τι είσαι, τι θες... Όποιος μπορέσει.  Όλοι οι άλλοι απλά δεν κάνουν.
Η επικοινωνία είναι  το βασικό και πιο πολύτιμο στοιχείο για κάθε μορφή σχέσης. Χωρίς αυτήν, ο άνθρωπος δεν αντέχει.Στην αρχή ήταν κινήσεις, μετά μιμόγλωσσα, μετά κραυγές, μετά σύμβολα, μετά λέξεις, μετά γλώσσα...
Έχουμε τον λόγο, το ισχυρότερο όπλο για να διεκδικούμε και να κερδίζουμε ζωή. Το συναίσθημα οφείλει να εκφράζεται. Είναι ένδειξη σεβασμού προς τον εαυτό μας. Μου πήρε καιρό να το μάθω.Μου κόστισε ραγισμένες φιλίες, χαμένες αγάπες, ανείπωτα αισθήματα που ίσως είχαν οδηγήσει αλλού. Μου στέρησε ανθρώπους, ιστορίες, συγκινήσεις εμπειρίες... Με μπούκωσε με διαβήτη το ανέκφραστο συναίσθημα.
Με μπέρδεψε, με θόλωσε, με θύμωσε, με έκανε  να νιώσω τρελλαμένος. Έσκασα. Άρχισα να μιλάω και είδα πως όλα γύρω μου αλλάζουν.Οι σχέσεις, τα όρια ανοχής, η βούληση, το βάθος και η ουσία έκφρασης.Σταμάτησα να είμαι θυμωμένος.Μερικές φορές επιλέγω την σιωπή γιατί απλά  οι ευκαιρίες που έδωσα με κούρασαν .Θυμώνω  όχι από θυμό, αλλά από φόβο, γιατί κάθε μεγάλος θυμός, είναι ένας καλά μασκαρεμένος φόβος. Από αυτούς έχω ακόμα πολλούς μέσα μου και φοβάμε ακόμη τον εαυτό μου και τις αντιδράσεις  του.
 Άλλους τους ξέρω, άλλους τους ψάχνω, αλλά όλους τους εκφράζω μόνον σε εκείνους  που καταλαβαίνουν….. "τους νυστικούς"και όχι σε εκείνους που  δεν μιλούν οι ιδιοι, αλλά το πάθος της εξάρτησης τους. Όταν φοβάμαι το λέω.Το μιλάω.Και είμαι αληθινός.   Δεν το κρύβω, δεν το παίζω, δεν υποδύομαι.Και όλα είναι πιο ωραία, πιο ήρεμα, πιο σοφά και σε τάξη. Απλά είμαι ο εαυτός μου και ΟΧΙ ο Αρσενικός εσύ.!
Οι ψεύτικοι άνθρωποι φεύγουν, η φυγή είναι δειλία, η ανικανότης  της διαπραγμάτευσης και της  επίλυσης της διαφοράς είναι  αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα. Οι αληθινοί εμφανίζονται, και στο τέλος θα μείνουν εκείνοι των οποίων η αλήθεια θα έχει κοινό παρανομαστή με αυτόν της δικής μας αλήθειας.
Γιατί όπως είπαμε, δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, αλλά μόνο αυτό που αισθανόμαστε ως αληθινό.Αυτό και ισχύει. Μιλάς λοιπόν.Και ότι γίνει.
Εσύ οφείλεις να είσαι σωστός, να έχεις δώσει την ευκαιρία στον εαυτό σου, να πει αυτό που ισχύει, να ζητήσει αυτό που χρειάζεται, να εφράσει εκείνο που τον προβληματίζει. Μιλάς, και δεν σε νοιάζει το αντίκρισμα. Αν θα υπάρξει και ποιο θα είναι αυτό. Το κίνητρο είναι ένα. Να είσαι αληθινός.
Όποιος το αντέξει, αυτός και θα είναι... Φίλος; Συγγενής; Σύντροφος;
Όποιος ρόλος... Όποιος δεν αντέξει; Ανήκει κάπου αλλού, κάπου που θα πρέπει να δει και να ζήσει καταστάσεις, ώστε κάποια στιγμή να βρει και αυτός το φως, να μπορέσει να ανάψει λάμψεις στα δικά του σκοτάδια. Δεν είναι δική σου δουλειά. Δουλειά σου είναι μόνο να μιλάς. Και ας μην σε ακούσει, ας μην σε καταλάβει κανείς.
Τουλάχιστον θα είσαι ελεύθερος. Σήμερα στα 60  μου, μιλάω. Μπορεί όχι αμέσως, μπορεί όχι γρήγορα. Μπορεί να περιμένω πρώτα να με ρωτήσουν, ή να περιμένω να φτάσω εγώ στα όρια που αντέχω. Έχω και εγώ τα θέματά μου, τις πληγές μου, τα μαθήματα μου.
Αλλά μιλάω.
Ποτέ πια σκληρά, ποτέ πια επιπόλαια, ποτέ πια στον αέρα, ποτέ πια εκδικητικά, ποτέ πια για να πληγώσω επίτηδες, ποτέ πια για να φανώ δυνατός. Ξέρω πως είμαι δυνατός , ξέρω πως είμαι αληθινός , γνωρίζω πως είμαι ΄Αρσενικό από εκείνους που ονομάζονται Άνδρες.-
Απλά μιλάω.
Και μόλις τώρα, αυτό έκανα, κατάλαβες "Σαύρα";;
Παρασκευή  21/11/14
Καλό βράδυ...


20140828

Indila - Dernière Danse (Clip Officiel)


Mετάφραση :


                                ο γλυκέ μου πόνε
                                γιατί να αγωνίζομαι άδικα αφού έρχεσαι πάλι
                                είμαι μια ασήμαντη
                                χωρίς αυτόν είμαι κάπως σαν χαμένη
                                γυρνάω μόνη μου στο μετρό
                                ένας τελευταίος χορός
                                για να ξεχάσω τον τεράστιο πόνο μου
                                θέλω να ξεφύγω όλα να ξαναρχίσουν
                                ο γλυκέ μου πόνε
                               
                                ανακατεύω τον ουρανό, τη μέρα, τη νύχτα
                                χορεύω με τον άνεμο, τη βροχή
                                λίγη αγάπη, μια στάλα μέλι
                                και χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω,
                                χορεύω, χορεύω
                                και μέσα στο θόρυβο τρέχω και φοβάμαι
                                ήρθε η σειρά μου;
                                ξανάρχεται ο πόνος
                                αφήνομαι μέσα σ ’όλο το Παρίσι
                                και πετάω, πετάω, πετάω, πετάω, πατάω
                                μόνο ελπίδα σ’ έναν δρόμο που εσύ λείπεις
                                όσο και να προσπαθώ, η ζωή μου χωρίς
                                εσένα είναι σαν κάτι που λάμπει αλλά                                                                                                   δεν έχει  καμία ουσία
                                ανακατεύω τον ουρανό, τη μέρα τη νύχτα
                                χορεύω με τον άνεμο, τη βροχή
                                λίγη αγάπη, μια στάλα μέλι
                                και χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω,                                                                                                   χορεύω, χορεύω
                                και μέσα στο θόρυβο τρέχω και φοβάμαι
                                ήρθε η σειρά μου; ξανάρχεται ο πόνος
                                μέσα στο Παρίσι αφήνομαι
                                και πετώ, πετώ, πετώ, πετώ, πετώ
                               
                                μέσα σ’ αυτόν το γλυκό πόνο
                                που έχει πληρώσει όλες τις προσβολές
                                άκου πόσο μεγάλη είναι η καρδιά μου
                                είμαι ένα παιδί του κόσμου                      
                                ανακατεύω τον ουρανό, τη μέρα, τη νύχτα
                                χορεύω με τον άνεμο, τη βροχή
                                λίγη αγάπη, μια στάλα μέλι
                                και χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω,                                                                                                   χορεύω, χορεύω
                                και μέσα στο θόρυβο τρέχω και φοβάμαι
                                ήρθε η σειρά μου;
                                ξανάρχεται ο πόνος; σε όλο το Παρίσι αφήνομαι
                                και πετάω, πετάω, πετάω, πετάω, πετάω.