 |
| Στην φωτό ο Αντώνης αριστερά, δεξιά ο Στέλιος και στην μέση ο Αριστείδης Παλαιολόγος |
Ο ΙΟΠ τίμησε την μνήμη του Αντώνη με απόφαση του ΔΣ να έχει την ημέρα της κηδείας του τις σημαίες του ομίλου να κυματίζουν μεσίστιες.
“Όταν χάνεται μέρος της ιστορία μας, τα λόγια είναι περιττά. Η οικογένεια Μπόνα είναι μέρος της ιστορίας του ομίλου. Έχει προσφέρει στην ελληνική ιστιοπλοΐα πολλές συγκινήσεις και έχουν σηκώσει την γαλανόλευκη πολλές φορές ψηλά. Ο όμιλός μας πενθεί. Καλό ταξίδι Αντώνη”.
Γιάννης Παπαδημητρίου, Πρόεδρος ΙΟΠ
Σημ. Στην φωτό ο Αντώνης αριστερά, δεξιά ο Στέλιος και στην μέση ο Αριστείδης Παλαιολόγος.
Ακολουθεί άρθρο της Σπυριδούλας Σπανέα για την ιστορία της οικογένειας Μπόνα:
‘Οταν καθημερινά αντικρίζεις από την Καστέλλα τα νερά του Μικρολίμανου, μαθαίνεις ιστιοπλοΐα και με τα… μάτια. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της οικογένειας Μπόνα στον μαγικό κόσμο των ιστίων. Τέσσερα αδέλφια, στις δύσκολες εποχές μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένωσαν τη ζωή τους με τη θάλασσα και αυτή τους ταξίδεψε στον κόσμο των διακρίσεων. Η ιστορία των αδελφών Μπόνα είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό, παρ’ όλο που χάρη στους Στέλιο, Σπύρο, Χρήστο και Αντώνη, η γαλανόλευκη έχει βρεθεί πολλές φορές στον υψηλότερο ιστό μεγάλων διοργανώσεων.
Το… κουβάρι των αναμνήσεων αρχίζει να ξετυλίγεται από την Κέρκυρα. Στο Νησί των Φαιάκων γεννήθηκαν ο Στέλιος (1/7/1930) και ο Σπύρος (Μάρτιο του 1932). Ναυτικός ο πατέρας, εμφύσησε στους γιους του την αγάπη για το υγρό στοιχείο. Η οικογένεια αναζήτησε μια καλύτερη τύχη στην πρωτεύουσα. Μαθημένη στη θάλασσα δεν θα μπορούσε παρά να επιλέξει τον Πειραιά και την Καστέλλα. Στις 17 Νοεμβρίου 1941, μέσα σε ένα τραμ γεννήθηκε και ο άλλος γιος, ο Χρήστος, ενώ ο τέταρτος ιστιοπλόος, ο Αντώνης, ήρθε στη ζωή στις 29 Ιανουαρίου 1948. Η οικογένεια Μπόνα έχει, επίσης, και τρία κορίτσια, μία από τις οποίες υπήρξε πρωταθλήτρια Ελλάδος στην κωπηλασία.
Για τον μεγάλο γιο της οικογένειας, τον Στέλιο, το κολύμπι υπήρξε αγαπημένο άθλημα, αλλά όταν θέλησε να ασχοληθεί με αυτό, του είπαν ότι ήταν αργά λόγω ηλικίας. Επειδή, όμως, αγαπούσε τον αθλητισμό πήγε στην κωπηλασία. Μέσα σε ένα χρόνο αναδείχθηκε πρωταθλητής στην κατηγορία του και για τρία χρόνια αποτελούσε μέλος της εθνικής ομάδας. Ως ναύτης αγωνίστηκε στο παγκόσμιο CISM του 1953 όπου ήρθε δεύτερος. Το 1954 ολοκλήρωσε τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό αλλά και στην κωπηλασία. Ο δεύτερος κατά σειρά αδελφός, ο Σπύρος είχε… υποκύψει και αυτός στον αθλητικό πειρασμό των υδάτων. Το 1955 απέκτησε ένα σκάφος Lightning και σιγά σιγά το ετοίμασε για αγώνες. Στο πρόσωπο του αδελφού του, Στέλιου, βρήκε τον καλά προπονημένο συναθλητή. «Τότε δεν υπήρχαν ούτε προπονητές ούτε τίποτα. Μόνοι μας μαθαίναμε και οι γονείς μας, μας κυνηγούσαν για να μην πηγαίνουμε», μας λέει ο 86χρονος Στέλιος.
Στο πανελλήνιο του 1955, οι ιθύνοντες του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Πειραιώς δεν τους άφησαν να αγωνιστούν γιατί πίστευαν ότι δεν ήταν έτοιμοι. Αμέσως μετά, όμως, πραγματοποιήθηκε ένα όπεν και τα δύο αδέλφια μαζί με τον μετέπειτα χρυσό Ολυμπιονίκη του 1960, Οδυσσέα Εσκιτζόγλου, κατέκτησαν την πρωτιά.
Το 1956, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης, για πρώτη φορά η Ομοσπονδία έφερε τα σκάφη της κατηγορίας Sharpie, η οποία θα έπαιρνε μέρος στη διοργάνωση της Αυστραλίας. Τα δύο αδέλφια νίκησαν στο πανελλήνιο και πήραν την πρόκριση για τη διοργάνωση. «Το σκάφος δεν το είχαμε δοκιμάσει καθόλου. Θυμάμαι ότι το ταξίδι κράτησε 56 ώρες, ενώ ο αδελφός μου που ταξίδεψε με το πλοίο, διότι συνόδεψε τον εξοπλισμό, χρειάστηκε, σχεδόν, ένα μήνα. Κατά τη διάρκεια του αγώνα οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ άσχημες», μας είπε ο Στέλιος Μπόνας.
Η προσπάθεια των δύο ιστιοπλόων προσείλκυσε το ενδιαφέρον του πολυολυμπιονίκη Πολ Ελβστρεμ, ο οποίος τους αναφέρει στο βιβλίο του εντυπωσιασμένος από τις πολλές φορές που τούμπαρε το σκάφος τους αλλά και από την ταχύτητα που το «ξετουμπάρανε» (σ.σ. ιστιοπλοϊκός όρος για την επαναφορά του σκάφους σε θέση πλεύσης). «Είχαμε μάθει ότι υπήρχαν καρχαρίες και η ταχύτητα προερχόταν από τον φόβο», μας λέει γελώντας ο Στέλιος Μπόνας.
Αλλαγή ρότας προς τη δόξα
Τα επόμενα χρόνια, η οικογένεια Μπόνα εστίασε το ενδιαφέρον της στην κλάση Lightning, στην οποία και αναδείχθηκαν «καπετάνιοι» των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Το 1958, στη Φινλανδία αγωνίστηκαν μαζί και τα τρία αδέλφια (Σπύρος, Χρήστος, Στέλιος) και κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο. Στους Ολυμπιακούς του 1960 ο Χρήστος και ο Σπύρος ήταν να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς, αλλά η Ομοσπονδία δεν τους έστειλε.
Τα Lightning κατασκευάζονταν και στην Ελλάδα αλλά ήταν βαριά. Το 1963, οι ιστιοπλόοι αγόρασαν ένα από το εξωτερικό και εκτοξεύτηκαν στην κορυφή της Ευρώπης. To 1963 o Στέλιος έτρεξε στην Ιταλία με τον Αριστείδη Παλαιολόγο και τον 15χρονο αδελφό του Αντώνη και επέστρεψαν με το χρυσό μετάλλιο. «Ημουν μικρός. Το μετάλλιο δεν το έχω. Μου είπε μία κοπέλα ότι της αρέσει, της το χάρισα και της είπα ότι του χρόνου θα πάρω άλλο», θυμάται ο Αντώνης. Ο ιστιοπλόος κράτησε την υπόσχεσή του και το 1964 στην Ελβετία το ελληνικό σκάφος πάλι ήταν πρώτο (με τον Ανδρέα Σινόπουλο). Την ίδια χρονιά, ο Χρήστος με τον Σπύρο κατέκτησαν την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς στα Flying Dutchman αλλά και πάλι η Ομοσπονδία αποφάσισε να μη στείλει την κατηγορία. «Ο Σπύρος απογοητεύτηκε και τα παράτησε», μας λέει ο Χρήστος.
Τα επόμενα χρόνια ο Στέλιος ασχολήθηκε με τα Soling, ενώ στη ζωή του μπήκε και η ιστιοπλοΐα ανοικτής θαλάσσης. Το 1969, η ομοσπονδία του ζήτησε να ξανατρέξει σε ευρωπαϊκό στα Lightning και όταν τους απάντησε ότι έχει καιρό να προπονηθεί σε αυτή την κατηγορία, του είπαν: «Εσύ νικάς και με τα… μάτια». Και είχαν δίκιο, διότι σε τρεις συνεχόμενες διοργανώσεις το ελληνικό πλήρωμα κυριάρχησε.
Το 1972 ο Χρήστος και ο Αντώνης εκπροσώπησαν την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς του Μονάχου, στα Flying Dutchman, απ’ όπου επέστρεψαν με την 24η θέση.
Μια ολόκληρη ζωή μέσα σε έναν υδάτινο κόσμο
Η δεκαετία του 1970 βρίσκει τον Στέλιο να εστιάζει το ενδιαφέρον του στην ανοικτή θάλασσα. Παίρνει μέρος και διακρίνεται σε διοργανώσεις όπως στο Ράλι Αιγαίου, του Πανελληνίου Ομίλου Ιστιοπλοΐας Ανοικτής Θαλάσσης αλλά και στο εξωτερικό, όπως στον γύρο της Μάλτας.
Ο νεότερος της οικογένειας, ο Αντώνης συνέχισε να ασχολείται με την ιστιοπλοΐα τριγώνου. Πέρασε στην κατηγορία των 470 όπου ήταν ανάμεσα στους κορυφαίους της εποχής. Το 1976, με παρτενέρ τον Δημήτρη Γεροντάρη, αγωνίστηκε στο Μόντρεαλ όπου ήρθε 28ος. Στη συνέχεια ακολούθησε τα βήματα του Στέλιου στην ανοικτή θάλασσα και πήρε μέρος και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που έγινε το 1982 στην Ελλάδα.
Στη στεριά, η οικογένεια Μπόνα ασχολήθηκε με τη βιοτεχνία και το εμπόριο στον τομέα της διατροφής. Από τη νέα γενιά Μπόνα, μόνο ο Παναγιώτης (γιος του Αντώνη) και ο Στέφανος (γιος του Χρήστου) προσπάθησαν να συνεχίσουν τη χρυσή ιστορία της οικογένειας, πήραν μέρος στο παγκόσμιο νέων της Χιλής, στα Lightning, όπου ήρθαν 6οι, αλλά, στη συνέχεια τα παράτησαν.
Το 2014 έφυγε από τη ζωή ο Σπύρος Μπόνας. Η ζωή των άλλων τριών ιστιοπλόων συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από το Μικρολίμανο. Πολλές φορές, νέοι ιστιοπλόοι θα ζητήσουν τις συμβουλές τους και αυτοί, πάντα πρόθυμοι, στηρίζουν τη νέα γενιά. Ο μόνος που δεν μπορεί να ζήσει μακριά από τη θάλασσα είναι ο μεγάλος αδελφός, ο Στέλιος. Σήμερα, στα 86 του χρόνια, αναμένεται να βρίσκεται στο πηδάλιο του «Alter Ego», προκειμένου να πάρει μέρος για 35η φορά στο Ράλι Αιγαίου. «Η διοργάνωση συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο δύσκολους αγώνες, αλλά εμένα μου αρέσει γιατί απαιτεί ναυτοσύνη. Για να πετύχεις, πρέπει να έχεις γνώσεις και αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Εμένα το Ράλι Αιγαίου μου δίνει ζωή», μας λέει χαμογελώντας.
πηγή μου :https://iop.gr/gr/2018/06/20/
Το Κουτσάβι τιμώντας την μνήμη του θεώρησε υποχρέωση του να προβεί στην ανωτέρω ανάρτηση.
