Όπου κι αν πάμε, στο ταξίδι της ζωής μας, σε κάθε μας μάταιη απόδραση, για να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας, για αποσκευές μας κουβαλάμε όσα άχρηστα δεν έχουμε αποθέσει, δεν έχουμε πετάξει.Κουβαλάμε τις επιλογές που κάναμε πράξεις.
Αν ερείπια καταντήσαμε τη ζωή μας, αυτά μας ακολουθούν. Τα χρόνια που ρημάξαμε και χαλάσαμε, αυτά μας συντροφεύουν. Μια ζωή ρημαγμένη σε μια γωνιά της γης είναι παντού ρημαγμένη Κι όμως, αν κλείσαμε μόνοι τους δρόμους, αν μόνοι εγκλωβιστήκαμε έχει πλοίο για μας, έχει οδό, φτάνει να το θελήσουμε.Ψηλά κοιτάμε, φτερά φοράμε και ξανοιγόμαστε μέσα από τους δρόμους του αιθέρα αφήνοντας πίσω τα βάρη που φορτώσαμε στους ώμους μας. Βάζουμε πορεία για καινούριους τόπους, άλλες θάλασσες, Για την καλύτερη, την ιδανική δική μας Πόλη «...και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου Κακού τη σκάλα, — για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί θα αισθανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά! τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου