Απεραντο γαλάζιο η μοναξια

Σήμερα ειν΄ της Παναγιάς και τ΄αεράκι στην βεράντα μας χαϊδεύει, το σώμα με μια αίσθηση χαρας μας ταξιδεύει,με σκέψεις που τραβάν στο παρελθόν και πάντα σε θυμίζουν. Το ψαρολίμανο στα πόδια μου μπροστά, λικνίζονται οι βαρκούλες σαν λιγερές πολύχρωμες κοπέλες.Τα ψαροκαϊκα δεμένα ,σιωπηλά να περιμένουν τον ψαρά και τον ταξιδευτή τους,να ζώσουν με τα δύχτια τους τις θάλασσες τις αλμυρές και να γεμίσουν ψάρια.
Ολα είναι ομορφα εδώ μόνο εσυ μου λείπεις και θα μου λείπεις πάντοτε.Ξέρω όμως πολύ καλά πως βρίσκεσαι κοντά μαζι μου,δίπλα μου, χαίρεσαι κι ισως λυπάσαι με τα καπρίτσια που συνήθησες και ανέχθηκες απο μικρή σε μένα.Μ΄αυτά τα βίτσια μου που μ΄άφησες να πορευτώ για χρόνια,απο απέραντη αγάπη κι ανοχή.Μέχρι την συνάντηση σου με την Παναγιά, στο περιβόλι του ουρανού,που κατοικείς στης Παναγιάς τον κήπο που ποτίζεις ,μεσα στα άνθη τα λευκά που μου χαρίζεις, μορφές αγγέλων γελαστών που ζωγραφίζεις,για να χαρίζεις κι απο κει ψηλά που ...κατοικείς το γέλιο τη χαρά την καλοσύνη.