Δε θυμάμαι τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου για πρώτη φορά σε αυτήν την "ξένη" πραγματικότητα, την τόσο απλή και συνάμα τόσο περίπλοκη. Όμως, τα λόγια της γιαγιάς μου, όταν άρχισα να "καταλαβαίνω", δεν τα ξέχασα: "Μόνοι μας ερχόμαστε σε αυτόν τον κοσμο, παιδάκι μου και μόνοι μας φεύγουμε". "Όχι, όχι", είπα. "Δεν το δέχομαι. Ζωή χωρίς παρέα δεν έχει νοστιμάδα. Στα ενδιάμεσα αυτά διαστήματα θα ψάχνω συνέχεια γι΄αυτήν τη γεύση. Μου αρέσει. Την αγαπώ". Και η συγχωρεμένη Ευαγγελία κούνησε νοσταλγικά το κεφάλι της.
Τα χρόνια περνούσαν με πολλούς διαβάτες - αληθινούς και κίβδηλους – περαστικούς και μόνιμους συνοδοιπόρους και τυχαίους περαστικούς, στα διάφορα μονοπάτια που περπατούσα. Σχέσεις ερωτικές – σταθμοί και στάσεις - , φιλίες αληθινές και περιστασιακές, άνθρωποι και Άνθρωποι.
Ψυχές ταλαίπωρες ανάμεσα στο εγώ και στο εμείς. Εξιλαστήρια θύματα να πηγαινοέρχονται, αμφότερα και κατά βούληση, με φόντο την προσωπική ματαιοδοξία, την ακόρεστη ανασφάλεια, το αίσθημα μειονεξίας του «μη έχοντος», την αναζήτηση της εφήμερης κάλυψης της μοναξιάς. Εαυτοί εγκλωβισμένοι σε καθρέφτες παραμορφωμένους που «βλέπουν» μόνο το είδωλό τους, με μάτια που ψάχνουν το σπίρτο μέσα στο φως. Κρίση ταυτότητας, κρίση σχέσεων, κρίση εσωτερική...
Για να δίνεις στον συνάνθρωπο, πρέπει να σε αγαπάς και να σου προσφέρεις. Για να σε αγαπάς, πρέπει να σε ξέρεις πραγματικά. Οικοδομήματα στην αμμουδιά δεν ενδείκνυνται. Με το πρώτο κύμα διαλύονται και μαζί με αυτά και όλες οι ανθρώπινες σχέσεις που βρήκαν καταφύγιο εκεί. Στην απανεμιά, το πρόσωπο αντικατοπτρίζεται στο νερό. Με το πρώτο πετραδάκι όμως, ακόμη και τα ψάρια τρομάζουν...
«Μα η ζωή δεν είναι όμορφη χωρίς παρέα»
«Με μη αυθεντική παρέα όμως είναι άσχημη»
Ψάξε... θα βρεις! Πίστεψε· δώσε· πάρε· υπάρχει ζωή πέρα από σένα! Και είναι όμορφη!
πηγή: http://enfo.gr/ar1655 Μαρίνα Τζόκα - Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου