20090729

Μελτεμι στο Πελαγος

Σημερα Τριτη ,το μελτεμι 6 εως 7 μποφωρ, το βασανο ζωης μ΄εβγαλε στο πελαγος και σηκωσα το Λατινι με μεγαλη δυσκολια.,κρατωντας στην αρχη την μηχανη σε λειτουργια για να εχω τον ελεγχο.
Η αντεννα του ετριζε και το αλμπουρο με δυσκολια κραταγε το βαρος του ,η δυναμη του αερα εδωσε στο "βασανο" φτερα και μεγαλη ταχυτητα, κουπασταροντας στα μανιασμενα κυματα που οι κορφες τους ηταν ασπρες και αγριες σαν χαιτη αραβικου περηφανου αλογου σε καλπασμο.
Η Σκοτα τυλιγμενη στο χερι για ασφαλεια, τα κυματα με μανια κτυπουσαν το γερικο σκαρι της πανεμορφης "Ξανθιας" και τα σκαμπιλια της θαλασσας μ΄εβρεχαν ολοκληρο. Ο αερας μου πηρε το καπελο στην θαλασσα... ,ενα κοκκινο που γραφε BOSS .
Mε διαφορες μανουβρες το πηρα δυσκολα απο την αγκαλια της , προσπαθησε να το βαλει στα σπλαχνα της για να μου δειξει στο ξεκινημα της παλης μας , πως ειναι πιο δυνατη απο μενα.Η μηχανη ηρθε στο "κρατει" και στην συνεχεια εσβησε, αφηνοντας με ν΄ακουω τα μαγευτικα κονσερτα του αερα ,των κυματων και των γλαρων που πετουσαν γυρω μου, λεγοντας μου... που πας ρε "τρελε" με τετοιο καιρο .... θα πνιγεις.
Απ΄την παραλιακη ταβερνα τα πρωινα "αλκολια" του νησιου, μ΄εβλεπαν και με συζητουσαν , μαλλον ηθελαν να μπαταρω, για να εχουν θεμα συζητησης για τις επομενες μερες η μηνες στο νησι.
Δεν τους εκανα ομως το χατηρι, ανοιχτηκα στο πέλαγος προς Πελοπονησσο μερια και κουπασταρισα τρεχοντας αρκετα γρηγορα, για μια ωρα περιπου.
Μετα μ΄ ενα αλλαμπαντα λαγουδερα , γυρισα πισω γρηγορα κουπασταρισμενος και σχεδον ορτσαροντας με την μεγαλυτερη ισως ταχυτητα της κοντρας μου με τα μποφωρ. Περασα πολυ κοντα απο την ταβερνα και με την ακρη του ματιου μου καταλαβα πως τα "αλκολια" ειχαν ηττηθεί, συζητωντας τι ταχυτητα να ειχε πιασει η γρια "Ξανθια" σε ολη την διαδρομη.
Η ψυχοθεραπεια μου για δυο ωρες περιπου ειχε τελειωσει με μονη απωλεια το σπασιμο του τιμονιου στο σημειο που μπαινει η λαγουδερα-μικρη η ζημια για τις συνθηκες που επικρατουσαν-το εφερα στο σπιτι για αμεση αποκατασταση.
Η αισθηση κυμα, αερας, ταχυτητα, αδρεναλινη, βρεξιμο , μ΄εκαναν να λεω για μια ακομη φορα "εισαι πολυ σκληρος για να πεθανεις τωρα ... αστο γι άργοτερα δεν αξιζει.....".
Το κινητο να κτυπα ασταματητα χωρις φυσικα ν΄απανταω.Ηταν μια ακομη ενδειξη του χαρακτηρα μου και του εγω μου. Ετσι ειναι "η ζωη τιμωρει αυτους που δεν ερχονται πρωτοι"τους ανασφαλεις ,τους ακαθαρτους ,αυτους που εμαθαν να σου προκαλουν πονο για τους κανεις να πονεσουν...σταθερο περιβαλλον διαβιωσης τους , παντα μ΄εβλεπα και με βλεπω τριπλασιο απο το φυσικο μου υψος, αμυνα λογω του αληθηνου χαρακτηρα μου .
Ξερω πως αυτην την περιοδο βρισκομαι στην "τσιτα", οπως θαλεγαν τ΄αλανια στην πατρικη μου γειτονια. Ξερω πως βαδιζω πανω στην κοκκινη γραμμη ,αλλα παταω σταθερα -γερα κοιτωντας μονο ψηλά, ξεροντας πως για μια ακομη φορά θα νικησω,γιατι ειμαι αληθινος και θα μεινω αληθινος αρνουμενος πεισματικα να μπω στη μαζα - στη χλυδα ....αλλα ηττημενος, υποταγμενος στα θελω και στα πρεπει.
Ειναι μαγεια ν΄αδειαζεις γραφοντας, ξεροντας μαλιστα πως υπαρχουν κι αλλοι "τρελλοι" που θα τα διαβασουν ....σ΄ευχαριστω φιλε που...με μυησες στον μαγικο κοσμο του ιστολογιου , αξιζει.... θα κρατηθω για μια ακομη φορα νικητης με γερες αμυνες και αταλαντευτες θεσεις οπως παντα......χρυσαετος, στον αερα ,στο κυμα, στην θαλασσα σαν γνησιο θαλασσοπουλι...!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου