20090730

Χωρις λογια αναπαντητες σκεψεις ...αλλων

Και καθως πεφτω για υπνο καθε βραδυ μετραω με κλειστα τα ματια τα δευτερολεπτα ως που να αποκοιμηθω τελειως. Εκεινα τα βασανιστικα δευτερελεπτα μεχρι να χαθω σε μπερδεμενες αφηγησεις του υποσυνειδητου μου για τις αληθειες τις εκκρεμοτητες και τα απωθημενα στην ζωη μου που ξυπνουν απο το χαοτικο ληθαργο της μνημης την ωρα που προσπαθω να κοιμηθω. Εκεινα τα βασανιστικα δευτερολεπτα της απολυτης ησυχιας του χωρου ο νους μου επισκεπτεται διαδοχικα σκεψεις προσφατες και απλες προχωρωντας ολοενα σε πιο συνθετες πιο δυσκολες σε σκεψεις αναπαντητες που αποδιωχνω ολη μερα. Την στιγμη της μεταβασης απο το απλο στο συνθετο απο το ευκολο στο δυσκολο σερνω το σεντονι να με σκεπασει αν ειναι δυνατο να με καλυψει ολοκληρο ετσι μουδιασμενος απροστατευτος και εκτεθειμενος που νιωθω στην τρελλα. Μοιαζει με νεωτερη προστασια το σεντονι πλεον παρα μια αψυχολογητη συνηθεια του υπνου.Οι τελευταιοι τρεις μηνες περασαν μετρωντας την καθε μερα. Καθε βραδυ την ιδια διαπιστωση.Σε αλλο κοσμο σ΄αλλο πλανητη καμια επαφη με την πραγματικοτητα.
Δεν τεμαχισα μονο την ζωη μου σε μικρα μικρα κομματια παρα τα αλεσα και επειτα βουτηξα ξανα και ξανα μεσα στον παραλογο αυτο παχυρευστο χυλο. Εκλεισα εξω καποιους και μοιαζει λιγο τωρα να εχουν κολλησει στην τζαμαρια μιλωντας κανοντας χειρονομιες και εγω δεν εχω την παραμικρη ιδεα για τι πραγμα μιλουν και σε τι γλωσσα. Κοιτωντας απο λιγο ψηλοτερα ειμαι γω και οχι αυτοι κλεισμενοι στην γυαλινη σφαιρα πισω απο το τζαμι σαν να εχω καταπιει καρβουνο σαν να με βασανιζουν παλιες καταρες.
Περιεργο μου φαινεται που σε καθε προβληματικη φαση της ζωης μου τα πεντε τελευταια χρονια το ιδιο κλειδι ξεκλειδωνει το κουτι με τα ερωτηματικα. Και προκυπτουν παλι τα ιδια από την αρχη ερωτηματα τα ιδια που δεν ελυσα τοτε οταν επρεπε παρα τα στριμωξα βιαστικα κατω από το χαλι παριστανοντας οτι ποτε δεν υπηρξαν.Ισως εδωσα πολλα παντα ομως ηθελα να προσφερω.Μικρος χωρουσα και μεσα στην ντουλαπα. Τωρα μονο το παλιο -χωρις φως- ασανσερ της πολυκατοικιας του γραφειου μου μπορουσε καπως να την θυμησει καθως ανεβαινα σκοτεινα τους οροφους μεχρι να φτασω επανω. Αλλα το αλλαξανε και αυτο. Και ειναι οι σκεψεις μου καθε φορα αλλες. Μεταπηδουν απο οροφο σε οροφο. Ταρατσα σε ταρατσα. Στεγη σε στεγη. Ξυπολυτες και μονες.
Απουσια φυσικων αντανακλαστικων ειναι να θεωρω το ιδιο μια μικρη χρωματιστη μπιλια με μια μπαλλα του μπασκετ. Να μπερδευω τις διαφορες μπιλιες μεταξυ τους χωρις να ξεχωριζω τα χρωματα τους χωρις να αντιλαμβανομαι ποιο ειναι το δικο μου χρωμα επιτελους μηπως εχασα την μπαλλα και οχι το χρωμα;.
Καποια κλικ πρεπει να ειναι. Καποια κλικ σιγουρα. Για να μπορεσεις να βγεις απο το συναισθηματικο ελος που σε καθηλωνει αλλοτε στο κρεββατι η στον καναπε και αλλοτε στην θέση του οδηγου στο αυτοκινητο. Και μενει καρφωμενο το βλεμμα στο ιδιο σημειο με την ιδια εκφραση στο προσωπο την ιδια απορια -ειμαι εγω; Καποια κλικ. Καποια ανοιγοκλειματα των ματιων καθως το φως του πρωινου ξεσηκωνει τα χρωματα του σεντονιου και βλεπω μικρα πολυχρωμα τετραγωνακια. Πρασινα μεσα σε κιτρινα και μπλε μεσα σε ροζ η κατι αναλογο. Δεν θυμαμαι. Απλως με απορροφουν και ξεχνιεμαι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου