Ας πορευτούμε με αξίες και Νόμους «Δεν είναι απαραίτητο να επικαλούμαστε τον Θεό για να ενεργοποιήσει το Σύμπαν», τονίζει ο Στίβεν Χόκινγκ

Ο Νομπελίστας Στιβεν Χόκινγκ

   ΟΙ 7 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ  TOY ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ “DASIRA NARADA” ΥΠΟ ΔΡΟΣ. DUONG VAN SUU           ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΔΙΕΠΕΤΑΙ ΑΠΟ ΝΟΜΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ, ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΙΑΧΕΕΤΑΙ ΑΡΜΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΤΑΙ ΚΑΤ΄ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ.                              

1. Ο ΝΟΜΟΣ ΑΙΤΙΑΣ-ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ  

Ο Νόμος αυτός, άλλως καλούμενος νόμος δράσης και αντίδρασης, ή κατά την Σανσκριτική, νόμος του Κάρμα, σύμφωνα με τον οποίον η όποια δράση, ή αιτία, επιφέρει την αντίστοιχη αντίδραση, ή αποτέλεσμα. Συνεπώς, αγαθές, ανιδιοτελείς πράξεις, θα αποφέρουν αγαθά, ανιδιοτελή αποτελέσματα. Ενδέχεται, ενίοτε, οι “καρποί” των πράξεων να μην εμφανίζονται αμέσως, όμως αν ο δρων διαλογιστεί ειλικρινώς και σε βάθος επί των πράξεών του, θα είναι σε θέση να διακρίνει το νόμο της ανταποδοτικότητας του Σύμπαντος. Πιθανόν, από κάποιο άλλο πρόσωπο από εκείνο το οποίο δέχτηκε την αγαθή μας προαίρεση, από έτερη πηγή, από παντελώς “άσχετη” συγχρονικότητα.

 2. Ο ΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΓΓΕΝΕΙΩΝ

 Ο Νόμος αυτός, ή Νόμος του συντονισμού, υποδηλοί ότι σε μια συγκεκριμένη ενέργεια έλκεται μια ενέργεια αντίστοιχης ποιότητας. Εάν έχουμε φιλικές, επί παραδείγματι, διαθέσεις για τα όντα, θα εισπράττουμε τη συγγένεια των όντων και άλλα όντα με μη φιλικές διαθέσεις, θα απομακρύνονται ως μη αναγνωρίζοντα την συχνότητα που εκπέμπουμε. Θετικές σκέψεις, έλκουν θετικά συναισθήματα, αρνητικές σκέψεις έλκουν αρνητικά συναισθήματα κ.ο.κ. Οφείλουμε να διευκρινίσουμε σε αυτό το σημείο, όπως θα αναλυθεί και παρακάτω, ότι ο Νόμος αυτός, όπως και όλοι, δεν συνιστούν εξαναγκαστικές συνθήκες, ούτε και σκοπεύουν στην ιδιοτελή χρήση των. Οι άνθρωποι, οφείλουν να τηρούν αυτούς του Νόμους, εάν και εφόσον, αναγνωρίζουν σε αυτούς την ανώτερη έκφανση της ψυχής τους που οδηγεί στην εξέλιξη της οντότητάς τους.

 3. Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ

Ο Νόμος αυτός καταδεικνύει την θέση της “Μέσης Οδού” στην συμπεριφορά και την αντίληψη των όντων. Τα άκρα συνιστούν πάντοτε όψεις της πραγματικότητας, οι οποίες είτε ευρίσκονται σε έλλειψη ή σε υπερβολή. Είναι, κατ΄ουσίαν, αυτό που ειπώθηκε και από τον φιλόσοφο Αριστοτέλη, η “Άκρα Μεσότης” ή το “Μέτρον Άριστον” του Κλεοβόλου του Ροδίου. Όταν οι άνθρωποι ευρίσκονται σε ισορροπία, λειτουργούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η έννοια της ισορροπίας, δεν είναι στατική, είναι δυναμική και καλεί στην όξυνση της συνειδήσεως και στην αύξηση της αυτογνωσίας. Προέρχεται από την αντικειμενική παρατήρηση και την διάθεση να αποδίδουμε ευλογία στο Σύμπαν όταν δρούμε και πορευόμεθα. Επίσης, οδηγεί στην συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι, διότι όλοι είναι δάσκαλοι όλων και όλοι είναι μαθητές όλων ταυτόχρονα. Διδάσκει την μετριοπάθεια και την ελευθέρωση από τα ζεύγη των αντιθέτων, τα οποία ταλανίζουν την διάνοια επισταμένως, καθώς καλούν την νοητική ενέργεια, αλλά και την ψυχική, να “υπακούουν” σε κατηγορίες που αλληλοεπηρεάζονται, μεταβάλλονται αενάως και στερούν από την ψυχή την σφαιρική θέαση, εγκλωβίζοντάς την μονίμως σε πολωτικές, παραμορφωτικές της πραγματικότητας απόψεις.

 4. Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ  

Είναι αρκετά σαφής η εννοιoλόγηση του Νόμου αυτού. Το Σύμπαν εκχωρεί, χάρη στην απειρία της αγάπης, του ελέους που το χαρακτηρίζει ενδογενώς ως ποιότητα, την ποιότητα της ελευθερίας στα όντα. Είναι ελεύθερα λοιπόν τα όντα, να επιλέξουν τον τρόπο του πορεύεσθαι, ώστε να συνειδητοποιηθούν όπως θεωρούν ορθώς για εκείνα. Ο Νόμος αυτός, όπως και οι άλλοι, λειτουργεί παράλληλα-ταυτόχρονα με τους άλλους και δεν αντιβαίνει ο ένας στον άλλον. Το γεγονός ότι έχουμε ελεύθερη βούληση, δεν συνεπάγεται επ΄ουδενί, ότι έχουμε το δικαίωμα να καταπατούμε την ελευθερία των άλλων, ούτε όμως ότι δεν θα “εισπράξουμε” τα αποτελέσματα των ενεργειών μας, είτε νοητικών, είτε συναισθηματικών, είτε σωματικών-υλικών, όπως ορίζει ο Νόμος Αιτίας-Αποτελέσματος. Συνεπάγεται, ο Νόμος της Ελευθέρας Βουλήσεως, ότι τα όντα καλούνται σε μια υπευθυνότητα, σε μια ωριμότητα, ώστε να θεωρηθούν συνδημιουργοί μέσα στο Σύμπαν μέσα από την ενέργεια της απόφασης, της συνειδητής επιλογής, η οποία καθώς ο άνθρωπος εξελίσσεται, εξελίσσεται και η λεπτότητα-πολυπλοκότητα των επιλογών του. Σε συγκερασμό με το Νόμο της Ισορροπίας, είναι θεμιτό να μην γίνεται κατάχρηση του Νόμου της Ελευθέρας Βουλήσεως, μέσα από την άκριτη και επιπόλαια λήψη αποφάσεων. Από την άλλη πλευρά, η κάθε οντότητα θα δράσει όπως θεωρεί, προκειμένου να πάρει το αντίστοιχο μάθημα που θα χρησιμεύσει στην εξέλιξή της.

 5. Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΧΕΙΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ  

Ο Νόμος αυτός, υποδεικνύει, ότι τα όντα οφείλουν να εστιάζουν και να εκτιμούν την επίγνωση των ιδίων αλλά και των άλλων όντων μέσα από την ιδιότητα του “είναι” και όχι την ιδιότητα του “έχειν”. Το κάθε ον, ακριβώς επειδή είναι ον, αντλεί την ποιότητά του, μέσα από την εγγενή του ακτινοβολία ύπαρξης και ουδεμία σχέση έχει επί της ουσίας με το ποσό των υπαρχόντων που ενδεχομένως “κατέχει”. Η ενέργεια, είναι καθαυτό δόνηση, και τα όντα συνιστούν συχνότητες οι οποίες εξελίσσονται σύμφωνα με τις ποιότητες-αρετές που διαθέτουν και οφείλουν να καλλιεργούν. Ο άνθρωπος, ως ον, είναι διάφορος των υλικών αγαθών που τον περιβάλλουν και τα οποία, ως όντα και αυτά, είτε τα θεωρεί κανείς έμψυχα ή άψυχα, διανύουν την δική τους πορεία ύπαρξης σε ίδιο συντονισμό που τα καθιστά αυτόνομα και όχι ετερόνομα. Ως εκ τούτου λοιπόν, το ανθρώπινο ον, είναι υπεύθυνο για την ποιότητα του “είναι” του...Αυτήν οφείλει να υπηρετεί, να ευεργετεί, να εξελίσσει και να τελειοποιεί. Η έννοια του “έχειν” αποτελεί μια καθ΄υπέρβαση συνειδησιακή παρεκτροπή της οντότητας, η οποία επιθυμεί για ποικίλους λόγους, να αντλήσει ταυτότητα επίγνωσης και δημιουργία εγωιστικής θυμαπάτης, μέσα από άλλα υλικά όντα, είτε έμψυχα είτε άψυχα όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, προκειμένου να θεωρήσει ότι ισορροπεί. Είναι όμως γεγονός, ότι η αληθής υπόσταση της ανθρώπινης οντότητας ισορροπεί μέσα από την επαφή με την αδιάλειπτη λάμψη της εσωτερικής της διάστασης και όχι μέσα από την ετεροβαρή σχέση της με “υλικά” όντα τα οποία εκλαμβάνει ως αντικείμενα επί των οποίων εσφαλμένως νομίζει ότι άρχει, ότι υπερτερεί, ότι χειρίζεται.

6. Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ

 Ο Νόμος της αυτογενούς ανάδυσης ποιοτήτων που θα δημιουργήσουν το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της οντότητας. Εκάστη οντότης σύμφωνα με την ποιότητα σκέψεων, συναισθημάτων, πράξεων σχηματοποιεί το ανάλογο υπόστρωμα το οποίο είναι εκείνο που θα ενεργοποιήσει το Νόμο των Συγγενειών, προκειμένου να ελχθεί αυτό που είναι ακριβοδίκαια ισόρροπο στην εκάστοτε περίσταση. Σύμφωνα με το Νόμο αυτό, τα πάντα έχουν την αξία τους και όλα αποτιμώνται (πληρούνται) σύμφωνα με την αξία που έχουν αποκτήσει μέσω των δονήσεων που εκπέμπουν και βάσει των οποίων έχουν συσταθεί. Η εσωτερική ενδελεχής εξέταση του εαυτού εκάστου ενός ημών, θα καταδείξει δίκην ασπίλου κατόπτρου, αυτό που αξίζει πραγματικά και σε κάθε χρονική στιγμή η οντότης να λάβει ως “δωρεά” που αποσκοπεί για να πραγματοποιήσει το επόμενο εξελικτικό της βήμα.

  7. Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ  

Ο Νόμος της Βαρύτητας με περισσή απλότητα αναδεικνύει το σαφές πρόταγμα ότι αναλόγως της βαρύτητας ή μη των δονήσεων που εκπέμπει η οντότης, θα είναι έτοιμη να συντονιστεί σε λεπτοφυέστερες συχνότητες ύπαρξης ή όχι. Ό,τι είναι βαρύ, βρίσκεται κάτω. Ό,τι είναι ελαφρύ, βρίσκεται επάνω. Αυτή η αρχή ισχύει και στα πνευματικά θέματα και χαρακτηρίζει όλες τις ποιότητες που ενυπάρχουν στα όντα,τις υλικές, τις συναισθηματικές, τις νοητικές, τις ψυχικές. Συνεκδοχικώς, όσο πιο “ελαφρές” είναι οι δονήσεις αυτών των φορέων της οντότητας, τόσο πιο ελαφρά καθίσταται η οντότης απολαμβάνουσα ευδαιμονίας, μακαριότητας, αυθεντικότητας. Προσιδιάζουν οι ελαφρές δονήσεις στην ποιότητα του πνεύματος που ενοικεί στον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να θεωρεί ότι τελεί εν αρμονία καθ΄ολοκληρίαν ως ύπαρξη.