Δεν μας συμφερει.....

Τωρα καταλαβαινω οτι τα μεγαλα διαστηματα σιωπης ειναι επειδη φοβαμαι μηπως γραφοντας η μιλωντας ερθω αντιμετωπος με αυτα που δεν θελω να παραδεχτω, να πω και να γραψω. Λες και γραφοντας τα η συζητωντας τα θα αραξουν μεσα μου τοσο που το φορτιο τους θα ειναι αβασταχτο για να το σηκωσω μετα. Μονο ανωδυνες αληθειες μπορω να σου πω,δεν μπορω να εισχωρησω στην περιεργη σκεψη σου, σε ενεσιμη μορφη, μικρες, ασημαντες, οι αλλες μενουν κουρελια στο σκοινι που ρουχα δεν θυμιζουν. Η ζωη μου γλιστραει παλι και προσπαθω να πιασω στην αποχη μου οτι καλο…… μου συμβαινει τελευταια. Θα με πιστεψεις ,θα μ΄εμπιστευθεις και ποτε;. Η σιωπη δεν ηρεμει οτι κοχλαζει στο μυαλο και μεσα στην αταξια του μυαλου μου, ο ανυποφορος εαυτος μου πλαθει ενα ευθραστο εγω ετοιμο να κομματιαστει με το παραμικρο.Αυτο μου συνεβει λες και μου το υπεβαλες, το διεταξες,το εχτισες από ανασφαλεια μεσα μου. Τελευταια δεν θελω να κοιταζω κανεναν στα ματια. Νομιζω οτι με διαβαζουν σαν ανοιχτο βιβλιο και δεν το αντεχω πια….μου εκλεψες μερος της δυναμης μου και νομιζω δεν μας συμφερει….αυτο ασε το τιμονι ,εισαι πια μεσα στο σκαφος και καπετανιος υπαρχει με εμπειριες και γνωση.