Δελφινι και γλαρος

....Θα πρέπει να μοιάζει πανέμορφος από 'κει ψηλά...
- Ναι, πράγματι... Κοίταξε το νερό.
- ...Τι συμβαίνει κάτω, πολύ χαμηλότερα από εδώ; Είναι παντού το ίδιο σκοτεινά; Τι
γίνεται ο ήλιος που βυθίζεται;
- Δεν ξέρω. Παντού όμως υπάρχει σκοτάδι. Κανένα φως...
- Αλήθεια;
Δεν υπάρχει ούτε φεγγάρι στον κόσμο σου; Αστέρια τουλάχιστον;
Απάντησε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του. Ο ήλιος πέρα στη δύση ήταν έτοιμος να
αγγίξει τη θάλασσα. Γύρισε προς το γλάρο.
- Πέτα... Σε παρακαλώ, πέταξε και πες μου πώς φαίνεται τώρα από εκεί πάνω.
Ανέβηκε στον ουρανό για να ξαναπλησιάσει σε λίγο το ανυπόμονο δελφίνι.
- Από ψηλά είναι σαν δύο ήλιοι να συναντιούνται στην άκρη του ορίζοντα. Αυτός που
βλέπεις καθαρά και ένας άλλος παρόμοιος, κατακόκκινος, που επιπλέει για λίγο στο νερό.
Που στη συνέχεια μοιάζει σχεδόν να διαλύεται στο χρώμα της θάλασσας.
Το δελφίνι άρχισε να πηδά όσο το δυνατόν ψηλότερα, αναζητώντας τον «άλλο» ήλιο.
- Δεν τον βλέπω... Δεν τον βλέπω καθόλου...
Παρατηρούσε ένα πλάσμα να προσπαθεί να δει τον κόσμο με τον τρόπο που τον έβλεπε
εκείνος. Ένα πλάσμα που έβλεπε έναν κόσμο που εκείνος δε μπορούσε να δει.
«Μη στεναχωριέσαι»,του είπε τότε.«Θα σου λέω εγώ τι βλέπω.»«Εγώ θα πετώ για σένα....»
Μιας στιγμής σιωπή ακολούθησε. Κύκλοι νερού άνθιζαν αργά μπροστά από δύο ήλιους που
ενώνονταν πριν να χαθούν.
- Κι εγώ θα κολυμπώ για σένα...
Εκεί, καθώς ο ένας ήλιος διείσδυε όλο και περισσότερο στον άλλο, κλεινόταν η πιο
όμορφη, η πιο παράξενη συμφωνία στην ιστορία των δύο κόσμων.
Ένας καινούργιος ήλιος φαινόταν τώρα, γέννημα μιας απρόσμενης συνάντησης.
Κι έτσι όπως ταίριαζαν τα δύο κομμάτια του, δε μπορούσες πια να πεις με σιγουριά ποιο
τμήμα του ανήκε στον ουρανό, και ποιο στη θάλασσα.
Ποιος ήλιος αντικατόπτριζε ποιόν........Δεν υπήρχε, ωστόσο, άλλο δελφίνι που να ήξερε
όσα εκείνος.Για καρπούς, δένδρα και λουλούδια. Για λίμνες και ποτάμια.
Για καταρράχτες, φωτιές και ηφαίστεια, γκρεμούς και φαράγγια. Για τις εποχές, τη
βροχή και τα χιόνια. Για τα σύννεφα. Για την ξηρά, τα νησιά και τη θάλασσα όταν πετάς
ψηλά. Για την αίσθηση να πετάς. Δεν υπήρχε άλλος γλάρος που να ήξερε όσα εκείνος.
Για σφουγγάρια, κοράλλια και όστρακα. Για το βυθό. Για δίνες και θαλάσσια ρεύματα.
Για ψάρια και κήτη. Για ναυάγια. Για σπηλιές και βάραθρα. Για την αίσθηση να
κολυμπάς. Το συναίσθημα να πετάγεσαι ψηλά στον αέρα.Δεν υπήρχε άλλο δελφίνι και
άλλος γλάρος που να ήξεραν τόσα για τον ίδιο τους τον κόσμο. Είχαν μάθει γι' αυτόν
προσπαθώντας να μάθουν ο καθένας για τον κόσμο του άλλου...